De wereld is een mooi sprookje als je hem bekijkt vanaf de glossy pagina's van een magazine dat het vertalen van het heden naar nostalgisch aandoend woord en beeld tot kunst verheven heeft. De jaarlijkse
Man Person of the Year verkiezing van Time Magazine wordt daarom altijd heel serieus genomen. Winnaar van 2011:
THE PROTESTER. Oftewel: Libiërs die een beter Libië najagen maar niet voordat ze hun voormalige leider als een beest afslachten na hem anaal verkracht te hebben met een stok. Egyptenaren die Mubarak verjagen en daarna vrouwen verkrachtend richting de kust trekken om zuipende bikinitoeristen de
zee in te jagen. Occupy'ers die gehypt worden ondanks al hun aantoonbare mallotigheid terwijl de net zo goed tegen de gevestigde orde agerende, maar blijkbaar te conservatieve Tea Party-beweging er van beschuldigd wordt dat ze een langere adem hebben dan verwacht. Time maakt een kritiekloze hype van gekkies, zelfverbranders, verkrachters, barbaren en religieuze gekken, maar sluit de ogen voor de wrange beelden van de werkelijkheid - en draagt daarmee bij aan een voortwoekerend idealisme waaruit geen enkele vorm van realpolitik voort kan vloeien. Het blad vergelijkt 2011 met 1968, terwijl die beweging bestond uit de hoger opgeleiden die nu de economische crisis op hun naam dragen. Time vergelijkt 2011 ook met 1989, terwijl de Val van de Muur de EU het momentum gaf om zich tot een ondemocratisch monster mét wankelmunt te ontwikkelen. Beter had Time een volledig zwarte kaft gekozen en de verkiezing eens een jaartje overgeslagen. Want aan het einde van 2011 zijn er noch in Amerika, noch in Europa, noch in het Midden-Oosten veel winnaars aan te wijzen. Maar ja. Sprookjes met een zweem van nostalgie verkopen beter dan de werkelijkheid.
