Gaat er maar even voor zitten. Na de NS/ProRail, de taximarkt, de OV-chipkaarthel, T-Mobile, Ziggo, UPC en energieleveranciers hebben we een nieuwe vrijemarkthorror te pakken. Het heet PostNL en nog niet zo heel lang geleden was dit PTT. Met in elk durp een kantoor, inclusief giro-enveloppen en een briefkaartenautomaat. En dan zo'n besnord mannetje in lichtblauw overhemd met zweetplekken waar u geld kon halen. Telegram versturen kon ook evenals het huren (!) van een
T65 telefoontoestel, tegen meerbetaling met druktoetsen. Einde nostalgie. Ook dit is allemaal kapot. Tegenwoordige moet de infrastructurele voorziening die postverkeer heet het doen met PostNL, een soort InHolland maar dan met postbestellers. Al het personeel ontslagen, de rest ontvangt loon op bijstandsniveau. Heel Nederland dus
klagen.
Klagen,
klagen,
klagen,
klagen. En
terecht. Waar u vroeger kon rekenen op een betrouwbare postbode (met pet!) die hart had voor de klant mag u nu de handen samenknijpen voor authentieke neoliberale klantenhaat, Tros Radar-waardige gierende arrogantie en eeuwige doorverbindingen met een geautomatiseerde helpdesk. Weet u nog hoe u destijds uren in de wacht hing, a 1,50 gulden per minuut, omdat uw UPC-modem het weer eens niet deed? Neem dat, vermenigvuldig die ergernis met 100 en u heeft de complete bedrijfsdefinitie van PostNL te pakken. Check dan: inside blacklist van "
incidentjes" (pdf). Dit gebeurt er dus met uw aangetekende, belangrijke post. Op deze neurotische totaalhaat moet u vertrouwen als u zo dom bent ouderwetsch te communiceren. Zo verstuurt u vertrouwelijke zakelijke gegevens. Dit is de stand van een land dat telkens weer niet weet om te gaan met privatisering. Waaraan herken je een land in crisis? Aan het niet functioneren van elementaire communicatievoorzieningen. Een kaartje: grote moeite, geen plezier.
