Vandaag in het enige papieren foldertje dat nog wél lezers aan zich weet te binden een
interview met een heuse spijt-GroenLinkser. De Amsterdamse GroenLinks-wethouder voor Werk, Inkomen en Participatie Andrée van Es (ca. 126) doet een boekje open over haar totaal achterlijke wereldbeeld in de jaren tachtig vorige eeuw: "
Ik neem het mijzelf kwalijk dat ik en mijn politieke geestverwanten zo ideologisch deden over werk. Arbeidsethos was in onze ogen fout. Dat er mensen waren die nooit aan het werk gingen, vonden we prima. Jongeren werden door dit soort opvattingen veel te gemakkelijk aan een uitkering geholpen in plaats van aan werk. Deze ideeën waren uiteraard goed bedoeld, maar ik vind ze nu gewoon bizar. Misschien waren we wel een verkeerde route ingeslagen." Joh! Een verkeerde route ingeslagen met, toen nog, de Pacifistisch
Socialistische Partij? Dat kan helemaal niemand zich voorstellen. Dat soort opvattingen hebben ab-so-luut geen schade aangericht aan de maatschappij, de politiek, de linkse ideologie en een complete generatie die is opgegroeid met het idee dat "uitkering" en "subsidie" gewoon een recht is. (Deze generatie is herkenbaar aan het witte kruisje dat zij tijdens Marsen voor Beschaving dragen.) Nuja, we zijn blij dat Van Es alsnog tot inzicht is gekomen. Beter ten halve gekeerd enzovoorts. Vooral omdat Van Es nu nog steeds over uitkeringen en het grote leger Amsterdamse werklozen gaat (zouden er veel werklozen tussen zitten die in de jaren tachtig na hun UvA-studie ook al een uitkering ontvingen, denkt u? Motiveer uw antwoord met een essay van minimaal 1000 woorden in de comments). Nu maar hopen dat meer GroenLinksers hun dwaalideologietjes inzien en zich, net als Van Es, bekeren tot het hedendaags realisme. Wat overigens te vinden is in Kunduz, dat realisme, maar dat terzijde.
