Geenstijl

Historisch moment gisteren: voor het eerst sinds 1918 kwam de Kamer bijeen op een zaterdag. Het had nog iconischer kunnen worden: GroenLinks-fractievoorzitter Jolande Sap had een bondje gesloten met de PvdA en D66. Er werd geschorst, ze gingen vergaderen, er kwamen heftige moties. De ballen van de premier lagen plotsklaps serieus op het Hakblok van de Historie. Maar de klap kwam toch niet. Sterker nog, de oppositie liet de kans om het kabinet in de problemen te brengen, liggen. Het debat kort samengevat: De oppositie trok een grote broek aan, daarna weer uit en nu gaan we 200 miljard euro aan de Griek geven. Eerst enige credits voor premier Rutte. In eerste instantie wees hij alle moties van de oppositie onder aanvoering van Jolande Sap in niet mis te verstane woorden af, vervolgens – na even de stemming in de Nationale Vergaderzaal gepeild te hebben - bond hij weer in. Politiek slim: zeker. Geloofwaardig: Hmmmtja.

Enfin, waarom was Sap in eerste instantie zo goed bezig? Omdat ze aan de haal ging met een klein maar aardig puntje uit het debat: de rol van de banken. Sap wilde dat het nuts-aspect (uw lopende rekening, lening en hypotheek) gesplitst zou worden van het zakenaspect (investmentbanking). Rutte keerde zich direct tegen de motie: dat zou hij vandaag tegenover zijn Europese collega’s niet kunnen verdedigen en was ook niet in het belang van het land. Er kwam een derde termijn. Sap had de motie ‘aangescherpt’ naar eigen zeggen. De banken hoefden niet meer gesplitst te worden maar de twee activiteiten moesten ‘onderscheiden worden’. Maar banken ‘splitsen’ is hervorming, ‘onderscheiden’ is echter een stickertje plakken. Dat vond Rutte ook. SP-Kamerlid Paulus Jansen merkte op Twitter dan ook zeer terecht op dat het ‘aanscherpen’ van GroenLinks opeens een hele nieuwe invulling kreeg. Wat ons brengt op de PvdA. Dankzij een vorig jaar uitgelekt strategiedocument van de PvdA weten we dat de sociaal-democraten het huidige kabinet een dolkstoot zullen toedienen wanneer de mogelijkheid zich aandient. Of zoals de partij het zelf verwoordt: “Slechts in die situaties waarin zich een serieuze kans voordoet de stabiliteit van de coalitie te ondermijnen, kan die opportuniteit voorrang krijgen boven consistent, geloofwaardig optreden.” Dit was dat moment. En toch gebeurde Het niet. De PvdA is nu eenmaal erg pro-Europa. Daarom was de ketelmuziek van Ronald Plasterk gratuit. ‘Waarom trekt u de stekker niet uit dit kabinet als u het allemaal zo kut vindt?’ (ik parafraseer) wilde Plasterk van PVV-woordvoerder Teun van Dijck weten. Tony Saxofony (hij zit in een bandje moet u weten) repliceerde ongenadig: “We kunnen het allebei stoppen en we doen het allebei niet” It takes two to tango maar Plasterk droop af. Dat moment ziet u hier, klik klik op Van Dijck in de eerste termijn. Een goede kluis open je met twee sleutels. De PVV heeft de ene sleutel, de PvdA de andere. Het wordt steeds duidelijker dat de ware gedoogpartijen van dit kabinet de PvdA en de PVV zijn. Wilders komt nu makkelijk weg omdat de PvdA de kastanjes uit het vuur haalt. Ondertussen gaan er binnenkort weer miljarden Europees belastinggeld naar de Griek. Het is een malle toestand met al die gedoogpartijen.