Wat begon met de onthulling dat GroenLinks-Kamerlid Mariko Peters volgens het ministerie van Veiligheid mogelijk betrokken is bij een kinderontvoeringszaak werd allengs een ernstiger kwestie: Peters heeft zich vermoedelijk schuldig gemaakt aan belangenverstrengeling. Meest opvallend deze week is echter de falende communicatie van de partij. Politiek leider Jolande Sap houdt zich doodstil, spervuurtwitteraar Tofik Dibi laste op de dag van publicatie in HP/De Tijd lafjes een ‘weekje twitterpauze’ in en het lijdend voorwerp zelf liet het bij enkele nietszeggende korte verklaringen. Probleem is ook dat het hoofd van de afdeling voorlichting van de fractie zich bevindt op een surfplank ergens in Midden-Amerika. VARA-coryfee Jan Tromp riep op Radio1 Femke Halsema op te reageren maar ook deze ambteloos burger kan GroenLinks niet uit deze communicatienachtmerrie doen ontwaken. Laat staan dat Halsema haar vingers aan deze kwestie zou willen branden: Peters is onder haar bewind binnengehaald. De schaduw van Halsema hangt sowieso over de kwestie. Vorig jaar november zei de voormalig Ware Oppositieleider in een debat dat onder meer handelde over de Brievenbuspisser (PVV): Kamerleden die in opspraak raken vormen een serieus probleem voor de geloofwaardigheid van de politiek. [...] Voor het goed functioneren van de Kamer geldt niet alleen of je wel of niet veroordeeld bent.

Problematischer is dat de altijd ietwat moreel-hooghartige Liesbeth van Tongeren begin dit jaar vol op het orgel ging inzake de transfer van oud-Verkeersminister Camiel Eurlings naar KLM. Eurlings zou volgens haar de schijn van belangenverstrengeling hebben gewekt: wetgeving was vereist. En dan wordt het wel heel moeilijk om je fractiegenote de hand boven het hoofd te houden. Feit blijft echter dat Peters, afgaande op de e-mails, fout zit. Je kan en mag je als ambtenaar gewoonweg niet bemoeien met subsidieaanvragen van je minnaar. Dat is tegelijk de tragiek van het verhaal: het gaat vermoedelijk over liefde. Net verliefd, alles is roze -of ‘appeltjesgroen’ in dit geval- en wellicht dat Peters ook nog een beetje indruk wilde maken op haar nieuwe vlam toen zij het verzoek van het Prins Claus Fonds in behandeling nam. Los van die empathische overwegingen hierboven rest er maar één conclusie. Peters heeft vanuit haar positie als ambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken de schijn van belangenverstrengeling gewekt door een verzoek van het Prins Claus Fonds inzake een subsidieaanvraag van haar minnaar in behandeling te nemen. De toekenning van de 38.000 euro voor een ‘circus-project’ zal ongetwijfeld over meer schijven zijn gegaan maar dat doet niets af aan de kern van de zaak. Het was wellicht een onnozele fout, maar ook een ambtenaar functioneert het beste met een warm hart en een koel hoofd. Maar door haar handelen heeft Mariko Peters de belangrijkste voorwaarde voor haar latere Kamerlidmaatschap in de wind geslagen: je gaat op die zetel zitten zonder last of ruggespraak. De zaak samenvattend: Mevrouw Peters, u moet opstappen.