Geenstijl

Bonjour! Vandaag doen we een stukje duiding over en naar de Franse medemens toe. En met wie kan dat beter dan met Trouw-columnist Sylvain Ephimenco, createur du automobile dans les Pay-Bays. In zijn column van vandaag trekt deze als keurige burger vermomde rechtse Sarkozy van leer tegen Het Gezicht van het Graaisocialsime, Dominique Strauss-Kahn genaamd. Wat blijkt: van DSK is al jaaaaaren bekend dat het een gevaarlijke gek is als het op vrouwen aankomt. Eerder al probeerde hij bruut een journaliste te verkrachten maar omdat de moeder van deze journaliste devoot socialiste is, werd DSK nooit aangeklaagd. En werd er vooral niet over gepubliceerd in de Franse pers die, volgens Ephimenco, "qua linksheid gelijk staat aan de pers in Nederland" (70% linkse journalisten). Het begint er dus op te lijken dat DSK een wolf in schaapskleren is die door een grote groep linkse nuttige Franse socialisme-idioten wordt geadoreerd, ondanks zijn ziekelijke afwijking waar het vrouwen betreft en de Franse pers doet daar bewust en gewillig aan mee. Maargoed, daar hoort dus duiding bij. Daarom belden wij even met die geinig pratende Ephimenco, Trouw-christen in bezit van dubbel paspoort: Update: we hebben beeld van het kamermeisje in kwestie

" De Franse pers heeft altijd een oogje dichtgeknepen als het ging om linkse presidenten of publieke figuren. Toen ik als buitenlandverslaggever voor de linkse krant La Liberation werkte, was bij ons al bekend dat president Mitterand zijn maitresse en kinderen onderhield van gemeenschapsgeld. Mitterand liet zelfs duizenden mensen illegaal afluisteren om te voorkomen dat zijn geheim bij het volk bekend werd. Maar daar werd bewust nooit over geschreven. Het is heel goed dat privézaken buiten de pers blijven, maar bij Mitterand ging het wel om gemeenschapsgeld en bij DSK nu gaat het om een gevaarlijke afwijking waar vrouwen het slachtoffer van worden. " Je kunt gerust stellen dat de Franse linkse pers DSK al die tijd gedienstig naar het verlangde presidentschap van 2012 heeft begeleid. Toen in 2007 de journaliste Tristane Banon in een televisieprogramma vertelde dat DSK haar had aangerand, werd zijn naam stelselmatig weggepiept. En mede onder druk van de media is het toen nooit tot een aanklacht gekomen. Het is trouwens niet alleen de linkse pers die haar plicht verzaakt want ook de rechtse kranten waren op de hoogte van de escapades van DSK. Er is gewoon geen Franse journalist die er zijn handen aan durft te branden. " Dat is niet perse uit lafheid. Frankrijk is een extreem politiek correct land, zie bijvoorbeeld de zogenaamde "racisme"-zaak rond het Franse voetbal, en de president is in Frankrijk nog altijd een soort van gekozen koning. Die mag je niet beledigen, daar heeft de Fransman teveel ontzag voor. " Dit ontzag gaat zo ver dat als DSK in Parijs een kamermeisje had aangerand hij waarschijnlijk niet eens was opgepakt. Zelfs op de televisiebeelden van DSK die gehandboeid wordt weggevoerd, wat zo'n beetje te zien was op alle Franse zenders, wordt vooral verontwaardigd gereageerd door de Franse socialisten. Niet het kamermeisje is slachtoffer, maar DSK omdat hij nu zo ten schande wordt gemaakt. Dit lees je bijvoorbeeld terug op het weblog (Google-translate) van de Franse linkse filosoof Bernard Henry Levi, die eerder het kamermeisje de schuld geeft van de aanranding en "zijn vriend" DSK vrijpleit. " Het opvallende is nu hoe de linkse pers uitblinkt in hypocrisie. Sinds Sarkozy president is wordt er vooral extreem negatief over hem geschreven, er wordt met modder gegooid, en er wordt respectloos op hem ingehakt. Dat komt omdat hij te rechts is en bekend staat als de blingbling-president: een president met teveel gouden horloges en zeilboten roept de kritiek in Frankrijk haast over zich af. Maar nu er écht wat aan de hand is met een socialistisch kopstuk zwijgen ze als het graf. " Alors, faire pipi, oui aujourd'hui: de conclusie van vandaag is dus dat de zaak van DSK aan alle kanten stinkt en dat we mogen hopen dat er in Frankrijk eens een debat ontstaat over de journalistiek die keer op keer haar opdracht verzaakt en haar taak niet serieus neemt als het om de machtigste figuren van dat land gaat. " Bon, ga ik nu in mijn 2CV over pittoreske landweggetjes rijden en keihard Charles Aznavour draaien. Au revoir! "