De getormenteerde geest van Pim Fortuyn
Het ene moment ben je goed voor 26 zetels en zorg je postuum voor een aardverschuiving in de Nationale Vergaderzaal, negen jaar later wordt je nagedachtenis beheerd door een tiental gekkies in een touringcar. EenVandaag kwam vrijdag niet verder dan een item over een fokverbod op de Cavalier King Charles-spaniël, Pim Fortuyns favoriete hondenras. Niks zo vluchtig als de vaderlandse politiek. Volgend jaar is het tien jaar geleden dat zes schoten uit een Firestar-pistool een einde maakten aan het leven van Fortuyn. Hopelijk zal er dan iets meer media-aandacht zijn voor De Goddelijke Kale dan deze week. Daarna zal het wel écht zijn afgelopen met de nagedachtenis aan Fortuyn en zal hij niet meer zijn dan een voetnoot in de electorale geschiedenis. Meer dan zeven maanden tussen november 2001 en mei 2002 heeft het hele feest tenslotte ook niet geduurd. Pim, we hardly knew ye.Maar stel dat Fortuyns zegetocht niet zijn finale had gevonden op de kille stenen van een parkeerterrein op het Mediapark en hij alsnog premier was geworden? Een geliefd borreltafelonderwerp de afgelopen jaren. Mijn inziens niet al te best. Er was namelijk iets niet helemaal goed met Pim. De eerste aanwijzing kreeg ik eind oktober 2001. Het was inmiddels bekend dat hij lijsttrekker zou worden van Leefbaar Nederland, opinieweekblad Panorama stuurde mij erop uit om het kale fenomeen te interviewen.
Overmand door de griep moest ik die bijeenkomst afzeggen en belet vragen. Dus ik bellen, een avond in oktober, naar het Palazzo di Pietro aan het Rotterdamse G. W. Burgerplein. Een huilende Fortuyn aan de andere kant van de lijn. Bhoehoehoehoe, met Fortuyn. En de verbinding werd verbroken. WTF? Nog een keer bellen en weer een huilende Fortuyn aan de lijn die wederom de hoorn op de haak gooit. De derde keer was het raak: Fortuyn klonk opeens coherent, de afspraak werd verzet. Die drie telefoontjes vonden plaats in nog geen vijf minuten. Hows that for stemmingswisselingen? Tijdens het gesprek een week later kwam ik er maar niet op terug: te pijnlijk. Het resultaat vindt u hier (mirror).
Op maandag 6 mei 2002 besloot de links-radicale milieuterrorist Volkert van der Graaf ja luitjes, de kogel kwam toch écht van links - dat hij boven de democratie stond en schoot Fortuyn genoegzaam het leven uit. En beëindigde daarmee één van de interessantste en spannendste perioden uit de Nederlandse geschiedenis. Twee jaar na die zwarte dag interviewde ik Kay van de Linde voorafgaand aan de zesde mei Het was het avontuur van mijn leven zei de spindoctor die grotendeels verantwoordelijk was voor de glorieuze opkomst van de kale professor. Tijdens de nazit in de tuin van De Jonge Haan in Hilversum, de wijn stond inmiddels op tafel, vertelde ik Van de Linde over het bizarre telefoongesprek drie jaar daarvoor en zette mijn vraagtekens bij Fortuyns geestelijke gesteldheid. Van de Linde wilde daar wel wat over zeggen mits het niet in het interview terug zou komen. Het was nog te vers. Ik sluit niet uit dat Pim bij een grote tegenslag in zijn premierschap zelfmoord had gepleegd zei Van de Linde.
Dat zet de beelden van De Nacht van Fortuyn in een ander licht. Zien we hier een briljant toneelspeler of een getormenteerd mens? Ik neig naar het laatste. Dan ik maar afgemaakt. Okay, prima. Maar het probleem blijft. C'est Ça.
(Eenmalige Disclaimer: Bas Paternotte (Soerabaya, 1970) is de nieuwe Politieke Duider van GS. Zijn parlementaire bijdragen verschijnen voortaan des zondags - zo rond de klok van 11:00 uur - op GeenStijl. Gewoon, omdat het kan red.)