Partyreport: Bouncen met Carlos en Caprio
Afgelopen zaterdag was het dan zo ver. De ontmoeting waar wij van GeenStijl al lang naar uitkeken vond eindelijk plaats: een delegatie van GS (Hoxha en Horse) ging borrelen met een aantal redacteuren van Sargasso (Caprio en Carlos), onze eigen private weblogmeeting zeg maar.
Het zal de oplettende weblogbezoeker niet ontgaan zijn dat Sargasso en Geenstijl bevriende weblogs zijn. De band die we hebben is al oud, maar op wat linkuitwisselingen na, gaven we er nooit veel ruchtbaarheid aan. Sargasso heeft eigenlijk veel weg van GeenStijl, hoewel GeenStijl vaak wat meer de nuance opzoekt en actief de participatie zoekt in het maatschappelijk debat. Sargasso is vaak wat rabiater in zijn stellingname, ze bouwen wat liever een muurtje om zichzelf heen. Dat geeft niet, marketingtechnisch bijten we elkaar namelijk niet.
Hoxha en Horse kennen Caprio en Carlos van Sargasso al langer. Vroeger zaten we samen op de middelbare school: we verloren elkaar uit het oog toen Caprio en Carlos gingen werken en wij verder studeerden.
Zaterdag was het de hoogste tijd om de banden aan te halen, vooral omdat we het de laatste tijd zo leuk met elkaar hebben op het internet. Maar op een gegeven moment ben je de nachtelijke MSN-sessies zat en dan moet je gewoon even wat afspreken.
We hadden afgesproken in Vrankrijk. "...vinden jullie te gek, zeker weten." had Caprio gezegd. Zaterdagavond rond 20.00 uur kwamen we bij Vrankrijk aan. Het was geen enkele moeite om Caprio en Carlos te herkennen, zelfs na al die jaren! Carlos was nog steeds dat leuke, ietwat corpulente ventje dat ie altijd was, met een vrolijke bos krullen. Caprio was nog steeds mager, had hetzelfde spichtige gezicht en dezelfde vurige, diepliggende ogen.
Het was goed ze weer te zien. Sommige mensen kan je tien jaar niet zien, maar op het moment dat je de eerste woorden spreekt weet je gewoon dat het goed zit. Ja, zulke mensen kan je rustig 'vrienden' noemen. Met de entourage in Vrankrijk konden we slechter uit de voeten. Als je zwart/wit kijkt zou je het een krakerscafé noemen. In alle hoekjes en gaatjes zaten mensen met elkaar te smoezen. Vaak nog met de jas aan en capouchon over het hoofd. Hoewel Horse met veel respect werd behandeld, voelde je toch dat er achter die vriendelijkheid een soort van 'moeten' school: Ze vonden het machtig om eens met een neger te praten, maar echt welkom voelden we ons toch niet.
Toen Hoxha een vrolijk 'OLA!' uitriep naar de Spaanssprekende lieden die aan wat de 'uitvinderstafel' werd genoemd zaten, voelden we de sfeer verkillen. Ze pakten in ieder geval hun elektronische tellers en opengeschroefde telefoons, scholden Carlos en Carprio uit en vertrokken.
Ook voor het bier moest je er niet zijn, dat was lauw. De zwart gefrituurde 'groentehapjes' sloegen we maar over. En nu we er over nadachten: ook Carlos en Caprio zagen er niet zo heel verzorgd meer uit. In ieder geval niet meer zo als vroeger. "Drukke dag op de zaak gehad?" probeerde Hoxha. Carlos keek alsof er een geit tegen hem stond te praten. Hij begreep iets niet aan de vraag.
Maar goed, Vrankrijk was slechts het ontmoetingspunt. De bedoeling was om eens ouderwets te rocken en te bouncen. We besloten naar Club More te gaan, zin als we hadden in strakke chickies en echte champagne. Caprio's kleine kraaloogjes kon je onder zijn capuchon zien oplichten als Horse onderweg weer begon over de gebruinde blondines van More.
Aangekomen bij More moest Hoxha lullen als brugman: het verkleurde Che Guevarra t-shirt van Carlos en de zwarte hooded met rode verfspatten van Caprio voldeden niet bepaald aan de dresscode, aldus de portier. Eenmaal binnen keek Caprio verward en ontheemd om zich heen. "Wat is dit?", piepte hij. "Hier, ouwe," zei Horse en gaf Caprio een dubbele Wodka. Caprio dronk het glas in een teug leeg en glimlachte. "Lekker!"
Twee seconden later verloor hij de - toch al weinige kleur - in zijn gezicht en rende weg. Later stond hij weer voor ons. "Wat was dat, goedverdomme!?," schreeuwde Caprio boven de zware bass uit in zijn kenmerkende hoge stem. Het stukje braaksel bleef netjes op zijn kin zitten. "Wodka," zei Horse, "daar hou je toch van." Nadat de altijd opvliegerige Caprio tot rust was gekomen, legde hij uit dat zijn maag enkel en alleen een bepaald merk oekraïnsche Wodka verdroeg, en wel de van voor 1975 gestookte versie. "Ik weet niet wat het is, maar die commerciele rotzooi die verdraagt mijn gestel gewoon niet!" De rest van de avond zat Carpio echter tevreden aan de Breezah.
Het werd een gedenkwaardige avond. Voor het eerst in hun leven, zo bleek later, zagen Caprio en Carlos negers dansen. Tenminste, hippe negers. Ze hadden op een filmavondje in Vrankrijk ook dansende negers gezien, maar dat was toch anders. Andere muziek ook. De jongens kwamen wat onwennig uit de startblokken maar vermaakten zich na een uurtje of wat geweldig. Er leek een wereld voor ze open te gaan: de Breezah en de beat van DJ Farley Jack Master begonnen een hypnotiserende werking op de twee boys te krijgen. Op een gegeven moment deed Caprio zijn capuchon zelfs af en begon een schril piepende vreugdedans bij de bar: "Hoxhaaa en Hoorrrssee, Hoxxhaaa en Hoorsseee!!"
Caprio en Carlos praatten zelfs honderduit met twee meisjes, vriendinnen van een van de vriendinnetjes van Horse. Carlos kon het erg goed vinden met Deborah, een 17-jarige schone uit Landsmeer. Deborah leek wat makkelijker met haar seksualiteit uit de voeten te kunnen dan Carlos, die wat schuchter reageerde toen zij hem begon te zoenen, ze was stomdronken. Maar de diep gebronsde Deborah bleek moeilijk te weerstaan, en Carlos verloor zichzelf tussen haar borsten, voor het eerst!
Toen we om circa vijf uur laveloos het pand verlieten, waren we stil. Woorden waren niet nodig, we voelden we dat de het een goede avond was geweest. Alles wat in de loop van de jaren stof vergaarde in ouder wordende bovenkamers kwam weer boven: Carlos, Caprio, Hoxha en Horse, het was goed, het was zoals vroeger.
Bij de taxi-standplaats namen we afscheid. Terwijl Caprio zijn bakfiets van het slot haalde, omhelsden we elkaar en beloofden we snel op herhaling te gaan. Caprio reed weg, Carlos liep weg met Deborah en Hoxha en Horse stuurden de taxi richting de compound, richting Zuid.
Drie uur later kreeg Horse een SMS van Deborah. Carlos was na twee minuten huilend in haar hand klaargekomen.
Carlos en Caprio: bedankt! (van uw schoolkrantverslaggevers Horse en Hoxha, feauteaugraaf: Faab)
Hoxha en Horse kennen Caprio en Carlos van Sargasso al langer. Vroeger zaten we samen op de middelbare school: we verloren elkaar uit het oog toen Caprio en Carlos gingen werken en wij verder studeerden.
Zaterdag was het de hoogste tijd om de banden aan te halen, vooral omdat we het de laatste tijd zo leuk met elkaar hebben op het internet. Maar op een gegeven moment ben je de nachtelijke MSN-sessies zat en dan moet je gewoon even wat afspreken.
We hadden afgesproken in Vrankrijk. "...vinden jullie te gek, zeker weten." had Caprio gezegd. Zaterdagavond rond 20.00 uur kwamen we bij Vrankrijk aan. Het was geen enkele moeite om Caprio en Carlos te herkennen, zelfs na al die jaren! Carlos was nog steeds dat leuke, ietwat corpulente ventje dat ie altijd was, met een vrolijke bos krullen. Caprio was nog steeds mager, had hetzelfde spichtige gezicht en dezelfde vurige, diepliggende ogen.
Het was goed ze weer te zien. Sommige mensen kan je tien jaar niet zien, maar op het moment dat je de eerste woorden spreekt weet je gewoon dat het goed zit. Ja, zulke mensen kan je rustig 'vrienden' noemen. Met de entourage in Vrankrijk konden we slechter uit de voeten. Als je zwart/wit kijkt zou je het een krakerscafé noemen. In alle hoekjes en gaatjes zaten mensen met elkaar te smoezen. Vaak nog met de jas aan en capouchon over het hoofd. Hoewel Horse met veel respect werd behandeld, voelde je toch dat er achter die vriendelijkheid een soort van 'moeten' school: Ze vonden het machtig om eens met een neger te praten, maar echt welkom voelden we ons toch niet.
Toen Hoxha een vrolijk 'OLA!' uitriep naar de Spaanssprekende lieden die aan wat de 'uitvinderstafel' werd genoemd zaten, voelden we de sfeer verkillen. Ze pakten in ieder geval hun elektronische tellers en opengeschroefde telefoons, scholden Carlos en Carprio uit en vertrokken.
Ook voor het bier moest je er niet zijn, dat was lauw. De zwart gefrituurde 'groentehapjes' sloegen we maar over. En nu we er over nadachten: ook Carlos en Caprio zagen er niet zo heel verzorgd meer uit. In ieder geval niet meer zo als vroeger. "Drukke dag op de zaak gehad?" probeerde Hoxha. Carlos keek alsof er een geit tegen hem stond te praten. Hij begreep iets niet aan de vraag.
Maar goed, Vrankrijk was slechts het ontmoetingspunt. De bedoeling was om eens ouderwets te rocken en te bouncen. We besloten naar Club More te gaan, zin als we hadden in strakke chickies en echte champagne. Caprio's kleine kraaloogjes kon je onder zijn capuchon zien oplichten als Horse onderweg weer begon over de gebruinde blondines van More.
Aangekomen bij More moest Hoxha lullen als brugman: het verkleurde Che Guevarra t-shirt van Carlos en de zwarte hooded met rode verfspatten van Caprio voldeden niet bepaald aan de dresscode, aldus de portier. Eenmaal binnen keek Caprio verward en ontheemd om zich heen. "Wat is dit?", piepte hij. "Hier, ouwe," zei Horse en gaf Caprio een dubbele Wodka. Caprio dronk het glas in een teug leeg en glimlachte. "Lekker!"
Twee seconden later verloor hij de - toch al weinige kleur - in zijn gezicht en rende weg. Later stond hij weer voor ons. "Wat was dat, goedverdomme!?," schreeuwde Caprio boven de zware bass uit in zijn kenmerkende hoge stem. Het stukje braaksel bleef netjes op zijn kin zitten. "Wodka," zei Horse, "daar hou je toch van." Nadat de altijd opvliegerige Caprio tot rust was gekomen, legde hij uit dat zijn maag enkel en alleen een bepaald merk oekraïnsche Wodka verdroeg, en wel de van voor 1975 gestookte versie. "Ik weet niet wat het is, maar die commerciele rotzooi die verdraagt mijn gestel gewoon niet!" De rest van de avond zat Carpio echter tevreden aan de Breezah.
Het werd een gedenkwaardige avond. Voor het eerst in hun leven, zo bleek later, zagen Caprio en Carlos negers dansen. Tenminste, hippe negers. Ze hadden op een filmavondje in Vrankrijk ook dansende negers gezien, maar dat was toch anders. Andere muziek ook. De jongens kwamen wat onwennig uit de startblokken maar vermaakten zich na een uurtje of wat geweldig. Er leek een wereld voor ze open te gaan: de Breezah en de beat van DJ Farley Jack Master begonnen een hypnotiserende werking op de twee boys te krijgen. Op een gegeven moment deed Caprio zijn capuchon zelfs af en begon een schril piepende vreugdedans bij de bar: "Hoxhaaa en Hoorrrssee, Hoxxhaaa en Hoorsseee!!"
Caprio en Carlos praatten zelfs honderduit met twee meisjes, vriendinnen van een van de vriendinnetjes van Horse. Carlos kon het erg goed vinden met Deborah, een 17-jarige schone uit Landsmeer. Deborah leek wat makkelijker met haar seksualiteit uit de voeten te kunnen dan Carlos, die wat schuchter reageerde toen zij hem begon te zoenen, ze was stomdronken. Maar de diep gebronsde Deborah bleek moeilijk te weerstaan, en Carlos verloor zichzelf tussen haar borsten, voor het eerst!
Toen we om circa vijf uur laveloos het pand verlieten, waren we stil. Woorden waren niet nodig, we voelden we dat de het een goede avond was geweest. Alles wat in de loop van de jaren stof vergaarde in ouder wordende bovenkamers kwam weer boven: Carlos, Caprio, Hoxha en Horse, het was goed, het was zoals vroeger.
Bij de taxi-standplaats namen we afscheid. Terwijl Caprio zijn bakfiets van het slot haalde, omhelsden we elkaar en beloofden we snel op herhaling te gaan. Caprio reed weg, Carlos liep weg met Deborah en Hoxha en Horse stuurden de taxi richting de compound, richting Zuid.
Drie uur later kreeg Horse een SMS van Deborah. Carlos was na twee minuten huilend in haar hand klaargekomen.
Carlos en Caprio: bedankt! (van uw schoolkrantverslaggevers Horse en Hoxha, feauteaugraaf: Faab)