Multicultureel buurtwerken in de praktijk
Stukje klein menselijk drama in de duistere provincie. Het gaat als volgt: in de Nijmeegse kleurenwijk Hatert heeft men last van hangjongeren (zelf afkomst invullen). Dat ging de gemeente eens even keihard aanpakken: er werden te grote windjacks en portofoons aan plaatselijke onrendabelen uitgedeeld, die werden benoemd tot "multiculturele buurttoezichthouder" en de terroristische straatjeugd zou vervolgens op magische wijze veranderen in een gezellige kleurrijke groep lieve engeltjes met behoefte aan verbinding en gejubel. Toch niet. In werkelijkheid had de Hatertse Haatjeugd enorme peop aan uitkeringsgerechtigden met een te groot jack, waarop de haatjeugd de buurttoezichthouders uit de wijk verdreven in plaats van omgekeerd. Jammer alleen dat één van de buurttoezichthouders vlak naast de haatjeugd woont en nu dus goed de lul is. Stenen door de ruit, bedreiging, intimidatie, u kent het inmiddels wel. Wat de gemeente daar aan doet? Niets natuurlijk. Als het op écht oplossen van wijkproblemen aankomt, schuilt in elke gemeentefunctionaris toch een Aleid Wolfsen. Terreurjongeren pak je of krachteloos aan met "toezichthouders" of gewoon helemaal niet. Je wilt ze ook niet te hard aanpakken hè, die lieve jongens. Mevrouw moet trouwens ook niet zo zeuren over nieuwe woonruimte: "Verhuizen is niet de oplossing". Dag burger.