Kamp Holland neemt afscheid van sgt. Mark Weijdt
Mail van Rutger uit Uruzgan (2). Vandaag wederom een zware, emotionele dag op Kamp Holland. Gisteravond namen de maats van sergeant Mark Weijdt afscheid van hem. Wij mochten er niet bij zijn, maar uit de verhalen maak ik op dat het er ongeveer zo heeft uitgezien. Een houtkleurige kist staat op de ongelijke grond. Erom heen staan de kameraden van Mark te snotteren, maar toch nog steeds stoer. Ze grijpen elkaar vast. Want ze hebben elkaar nodig. Nu meer dan ooit. "Het klinkt lullig misschien, maar een gebeurtenis als dit, maakt onze band sterker dan wat dan ook," vertelt een soldaat. "We gingen hier naartoe met het idee dat overkomt ons niet. Wij gaan als groep weer terug. En dan gebeurt het wel. Het is heel even het einde van de wereld. Heel even maar, daarna moeten we gewoon weer door." Later vertelde een andere soldaat mij dat militairen dit soort gigantische tegenslagen op hun eigen manier verwerken. Dat is vooral met elkaar en tamelijk stilletjes. Ze kiezen heel zorgvuldig het moment uit dat ze hun verdriet uiten. Dat bleek vanmiddag wel eventjes anders toen ik een gesprek had met een van de leidinggevende. Pas toen zag ik de binnenkant van een militair. We gingen bijna spontaan met hem mee zitten janken. Vanmiddag is Mark in zijn kist het vliegtuig ingedragen door zijn maten. Terug naar Nederland. Terug naar zijn ouders en terug naar zijn vriendin.
NB: De ouders van Mark hebben toestemming verleend voor de publicatie van bovenstaand fotomateriaal.