Aha! Dus zo gaat men te werk bij de Volkskrant. De krant die om het hardst schreeuwt o zo integer, eerlijk, weldenkend en betrokken te zijn. Altijd de grootste mond over de GeenStijl-generatie (uitspraak over
4 weken), de rechtse hetze tegen links en het 'vunzige hoekje' dat GeenStijl heet, maar zelf zijn ze geen haar beter. Oh, uw naam is in 1999 een keer gevallen in een of ander achtergrondartikeltje over asielzoekers uit de Sovjet Unie en u kunt daarom niet meer fatsoenlijk aan bak komen? Jammer dan. Vette pech voor de kabouters. De Volkskrant vindt het nou eenmaal leuk om stoffige jaren '90 schrijfsels doorzoekbaar te houden via hun internetacrhief, en dat zal ook niet snel veranderen. Irina Pasternak was in 1999 een puber die mot had met haar ouders. Zo'n erge mot dat ze van huis wegliep en jeugdzorg inschakelde. Dit vonden haar ouders een schande en dus deden ze
huilie huilie in de Volkskrant. Maatschappelijk betrokken stukje in de zaterdagbijlage, de minderjarige dochter met naam en toenaam noemen, klaar. Maar nu. Bijna 10 jaar later is Irina een zelfstandige jonge vrouw die als ze zichzelf
Googled naast haar Facebook-profieltje ook nog dat VK-artikel tegenkomt. En dus mailde ze de krant, of dat stuk effe offline kon.
NEE zeggen ze dan bij de Volkskrant. Als we daar aan beginnen is het einde zoek. U zoekt het maar lekker uit. En als traktatie zetten we u nog even in het zonnetje via onze eigen ombudsman, zodat de GeenStijl-generatie er ook nog even overheen kan. Volkskrant, jullie worden bedankt!
