Eindelijk eens een fatsoenlijke beweging die zich terecht druk maakt over de schrijnende mensenrechtensituatie in ons land. Wist u bijvoorbeeld dat er sinds 2000 maar liefst 25 verdachten een levenslange gevangenisstraf kregen opgelegd. En levenslang is in dit land ook echt levenslang. Neem Mohammed Bouyeri. Meneer mag dan in een emotionele bui Theo van Gogh hebben afgeslacht, maar dat betekent niet dat hij niet kan leren van zijn fouten. Kijk naar Wijnand Duyvendak, die breekt toch ook niet meer in? Maar Bouyeri krijgt geen tweede kans. Die sluiten we op en gooien het sleuteltje weg. Eigenlijk kun je dan net zo goed weer de doodstraf invoeren. Of wat te denken van die Turkse meneer die in een klap een zestal cafégangers van de drank af wist te helpen. Iemand wel eens over nagedacht dat meneer gewoon handelde in een vlaag van verstandsverbijstering? Zoiets kan natuurlijk nooit levenslang zijn. En daarom hebben nu een veertig vooraanstaande
wereldverbeteraars mensen uit de wetenschap en de magistratuur de handen
ineen geslagen en zich sterk te maken voor het feit dat ook levenslang veroordeelden een tweede kans verdienen. Let wel: die tweede kans dient zich dan al aan te dienen vijftien jaar na het opgelegde vonnis.
Twintig jaar is namelijk te lang, dan zijn de zielenpieten maatschappelijk mismaakt. Dan heb je bijvoorbeeld alle technische ontwikkelingen gemist. Internet? Huh?!? 8GB memorykaartjes? Sure! Met een duur woord noemen we zoiets detentieschade. Twintig jaar geleden bijvoorbeeld was het Nederland elftal nog Europees kampioen, brak Duyvendak nog in en stond het WTC nog op iedere ansichtkaart die werd verstuurd uit New York.
Vijftien jaar terug daarentegen bracht Intel haar eerste Pentium-chip uit, werd er al volop gespammed en was RTL5 al in de lucht. Is toch makkelijker terugkeren...
