Geenstijl

We kunnen u natuurlijk de vertrouwelijke documenten tonen, de klachten van de KLM, vermoedens van corruptie op Bonaire, de drugsproblemen, de bolletjesslikkers, de evaluatie van het Flamingoteam (goede jongens, maar te weinig mankracht). Ja, we kunnen veel, heel veel informatie op internet plempen afkomstig van de shared LimeWire harddisk van Ernst Wesselius. Dé bolletjesofficier van de Antillen. Maar dat doen we dus mooi niet. Even geen zin in een DNA-test zeg maar. Toch willen we graag een tipje van de sluier oplichten. Want als je officier van justitie bent, tegen je pensioen aanzit en weinig verstand hebt van computers, kun je beter gewoon je cd’s aanschaffen in de winkel, inplaats van illegaal de boel binnenhalen via peer to peer. Zoals wij vanmiddag al aankondigden, hebben we weer een doorlekkende officier van justitie. Maar waarom dan zo laat op de avond? Simpel: niet alles wat wij aantroffen is namelijk bestemd voor jeugdige kijkerts. Zeg maar een typisch gevalletje van NSFW. Daarnaast moesten we commentaar halen aan de overkant van de plas, waar inmiddels een diepgaand onderzoek is ingesteld naar de herkomst van de documenten...

Zo troffen wij tussen de 448 strikt vertrouwelijke documenten boordevol met gevoelig justitiemateriaal over bolletjesslikkers en witwassen, ook een document aan waarin de hoge justitiefunctionaris zijn levensverhaal beschrijft, inclusief zijn vele -tot in detail beschreven- erotische avonturen. Laten we gewoon even citeren uit het dagboek van Ernst. Om netjes te beginnen: “Wij besloten echter –uiteraard zonder onze ouders in te lichten- om maar even via Brussel naar Parijs te liften. Voor het eerst ervoeren we de charme van de Cotes d’Ázur, het mediterrane klimaat, de mediterrane meisjes, het mediterrane eten. We stalen broodjes bij de bakker en tomaten bij de groentenman. Uiteindelijk gingen we terug. Bij de grens met Nederland werden we meer dan warm onthaald door de Marechaussee, omdat er inmiddels een opsporingsverzoek voor ons was uitgevaardigd. Dit moeten we dus nooit meer doen. En dat hebben we ook nooit meer gedaan." Wat je ook nooit moet doen, is als officier van justitie je documenten op Limewire delen Ernst. Voor je het weet, sta je te kijk op het internet. Tot zover het vingertje, u wilt immers vieze boekies. Welnu, u krijgt vieze boekies. We citeren maar weer even: “Marja was een eind gaan wandelen, ik bleef op de camping, en al spoedig sloeg de behoefte toe en begon ik te masturberen. En juist op dat moment, zonder dat ik ook maar iets had gemerkt, kwam Marja terug en de tent in en “betrapte” mij in die wat genante positie. Tja, en wat er toen gebeurde: Marja zei niets, keek wel, kwam de tent in, ging naast mij liggen, kleedde zich uit en begon ook te masturberen. Min of meer gelijktijdig kwamen we klaar. Vanaf dat moment was het ijs gebroken, en zou zich een vergelijkbare gebeurtenis met enige regelmaat herhalen. Het was eigenlijk best spannend ook. We praatten er gelukkig ook over. Vertelden elkaar het een en ander over onze sexuele verlangens, behoeften en fantasieën. Eén keer, het was al op de terugreis, in Zuid-West Frankrijk, hebben we “echt” met elkaar geneukt: we kregen er alleen de slappe lach van en zeiden na afloop tegen elkaar: “Nee, dit is het echt niet voor en tussen ons, dit moeten we nooit meer doen.” En dat hebben we ook nooit meer gedaan.” Ja, het levensverhaal van Ernst leest best lekker weg en het toont aan dat ook een officier van justitie niet van beton is: “Hoe ik dat oploste? Af en toe fantaseren en masturberen. Soms, wanneer ik ergens in het land moest werken, stiekem naar een pornobioscoop, opwindende filmpjes kijken en klaarkomen, dan kon ik er weer even tegen.” Nog eentje dan, als toegift: “In de lente van 1988 kwam de zaak in een stroomversnelling, en wel door het volgende: Ik moest regelmatig naar Den Haag voor vergaderingen. Daar ging ik op een dag (nota bene op aanraden van een keurige collega, echt wat je noemt een heer van stand…) naar een “massagehuis”. Een eufemistisch woord voor een gelegenheid waar je inderdaad werd gemasseerd, maar dan uiteindelijk wel op een heel speciaal deel van het lichaam. En daar kwam ik Ineke tegen. Ineke was ongeveer van mijn leeftijd, had een bepaalde uitstraling, iets sympathieks over zich waardoor ik mij –los van de meer sexueel getinte handelingen- direct op mijn gemak voelde.” Klinkt lekker en dat was het waarschijnlijk ook. Alleen besloot Ernst de dame van lichte zeden zijn visitekaartje te geven. Dom dom dom. Zo lezen we: “Twee dagen na mijn bezoek aan Ineke moest ik, op het parket aangekomen, ’s ochtend direct en met spoed bij de hoofdofficier van justitie komen. De toon was zó dwingend, dat ik gelijk aanvoelde dat er iets heel ernstigs aan de hand was. Bij de hoofdofficier van justitie op zijn kamer –gelukkig onder vier ogen- viel Ton maar gelijk met de deur in huis: Er liep al geruime tijd een onderzoek naar diefstal en heling van auto’s op bestelling, en wel op grote schaal. Die dag ervoor was het net dichtgetrokken: de politie had over het hele land huiszoekingen gedaan en aanhoudingen verricht. En één van die huiszoekingen en aanhoudingen betrof.. Inderdaad, Ineke, zuster van één van de verdachten in die zaak. Bij haar aanhouding was in haar handtas mijn visitekaartje aangetroffen. Mijn gevoel van dat moment zal ik ooit vergeten, het was of mijn hele wereld compleet instortte, het liefst was ik in een groot gat in de grond voorgoed verdwenen.” Dat wordt graven Ernst, diep graven. Maar daar schijnen ze op de Antillen ervaring mee te hebben...