Geenstijl

Dat Koninklijk Huis kan mij niet gek genoeg doen. Prinses Petra mag iedere dag soppend van genoegen naast haar prins wakker worden en of Mabel nou al dan niet met Klaas Bruinsma horizontaal aan het sporten is geweest, dat zal me een rotzorg zijn. Ik heb die mevrouw Mabel ooit in het voormalige Joegoslavië bezig gezien en meen wel te weten dat het een koninklijke mix is van een ‘golddigger’ en een Florence Nightingale. Prima. De Majesteit is een icoon van een tijd die al lang voorbij is, maar het alternatief is vele malen slechter. Het zal je toch maar gebeuren dat op een dag Geert Wilders of Jan Marijnissen opeens president blijkt te zijn.

Nee, dan nog liever Prinses Petra. Maxima beschouwde ik toch altijd als een klasse apart onder de Oranje-zon. Sterk, onafhankelijk en in tegenstelling tot haar schoonzusters net even iets meer echte klasse. Ook niet voorzien van die boterzachte geilheid van “Kijk ons eens lekker koninklijk zijn”. Nee, Latijnse klasse en temperament. Maar nu ligt ook Maxima onder vuur. Ik ben het tot in de diepste vezel van mijn lijf eens met haar stelling eens dat iedereen een wereldburger is en dat we in Nederland wel eens erg op ‘pindakaasniveau’ zeiken over dat verheven Nederlanderschap. De oranje-invasie die zomers de stranden in Turkije onveilig maakt, doet mij bijvoorbeeld denken aan de Hunnen op veroveringstocht. Het enorme getrut van dit gereformeerde kabinet herinnert aan mijn jeugd op de Veluwse Bible-belt. Maar ik moet toegeven dat ik door Paul Scheffer deze week ook de andere kant van het Maxima-verhaal ben gaan zien. Even voor wie het niet weet, Paul Scheffer is een linkse hoogleraar die het aandurfde om samen met Frits Bolkestein eind jaren ’90 de multiculturele samenleving ter discussie te stellen. Een inspirator en meer ook van Ayaan Hirsi Ali: "Als je politici hebt die zeggen dat er geen grenzen meer zijn, is het logisch dat er anderen opstaan die roepen dat de grenzen dicht moeten. Goedbedoelende politici die tolerant willen zijn, maken de kloof in Nederland alleen maar groter" zegt Scheffer deze week in een toelichting op zijn nieuwe boek. En hij haalt ook hard uit naar Prinses Maxima. "Mijn ouders en mijn grootouders woonden allebei hier in de buurt. Een tijd geleden liep ik met Ayaan Hirsi Ali langs deze plekken. Zij zei: ‘Ik kan je niets laten zien. Alles uit mijn jeugd is kapot.’ Op zo’n moment besef ik weer de waarde ervan om mijn geschiedenis zo dicht bij me te hebben. Het maakt me zo kwaad als men dat diskwalificeert als kleinburgerlijk. Hoezeer ik haar ook respecteer, Máxima slaat de plank behoorlijk mis als ze ontkent dat Nederland een samenleving is met een herkenbare geschiedenis." En waar Maxima ook volledig aan voorbij gaat is dat vanuit die Nederlandse cultuur, of wat daarvoor door gaat, er een groot stempel wordt gedrukt op de actuele problemen in Nederland. Zeker bij de PvdA, waar de kwestie Jami tot grote ellende gaat leiden. Of hij nou gelijk heeft of niet, problemen komen er. Niet in de partij-elite, maar onder de traditionele aanhang. Voor de academische wijsneuzen rond Wouter Bos: Het stemvee. Het PvdA-lid Paul Scheffer laat in zijn boek ’Het land van aankomst’ zien dat de weerzin tegen de omvangrijke immigratie en de problemen in de oude wijken vooral voortkomt uit behoefte aan culturele bescherming. We zijn immers allemaal Nederlanders en geen Maxima-wereldburgers. Dat heeft Geert Wilders beter begrepen dan de partij-elite van de PvdA. Niet de VVD maar de PvdA heeft van Geert te vrezen. Als de PvdA niet uit deze spagaat komt dan zijn ze reddeloos verloren en is de PVV de nieuwe volkspartij. Met dank aan Maxima, Ella Vogelaar en Jacques Tichelaar. Het is daarom dat Paul Scheffer de PvdA bijna smeekt om de problemen in de oude wijken serieus te nemen. Als Wouter Bos een beetje hersens had gehad dan had hij Paul Scheffer als minister gevraagd om de problemen in de oude wijken aan te pakken en had hij dat niet overgelaten aan Ella Vogelaar, die misschien niet knettergek is maar wel buitengewoon ver af staat van de bewoners van Kanaleneiland.