Het is weekend. Of course it is hard when drops fall. Trembling with fear they hang heavy, clammer on the branch, swell and slide – the weight pulls them down, how they cling. Hard to be uncertain, afraid and divided, hard to feel the deep pulling and calling, yet sit there and just quiver – hard to want to stay and to want to fall. Then, at the point of agony and when all is beyond help, the tree’s buds burst as if in jubilation, then, when fear no longer exists, the branch’s drops tumble in a shimmer, forgetting that they were afraid of the new, forgetting that they were fearful of the journey – feeling for a second their greatest security, resting in the trust that creates the world. Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Tieten. Geen tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Geen Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Geen tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Geen tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Soort van tieten. Tieten. Geen tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Geen tieten. Tieten. Tieten. Zeker geen tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Tieten. Geen tieten. Tieten. Tieten. Geen tieten. Tieten. Tieten. Misschien tieten. Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Zijn bruid t’omhelzen in een beemd, bezaaid met rozen, Of in het zachte dons, is geen bewijs van trouw; Maar springende in een meer, waar ’t water stremt van kou En op de lippen vriest, zich te verroekelozen, Dat ’s van twee uitersten het uiterste gekozen: Gelijk mijn Roscius, beklemd van druk en rouw, In d’armen houdt gevat zijn vreugd en waarde vrouw, En gloeit van liefde, waar ’t al kil is en bevrozen. Zij zuchtte: ‘och lief, ik zwijm, ik sterf, ik ga te grond’. Hij sprak: ‘schep moed, mijn troost’, en ving in zijne mond Haar adem, en haar ziel. Zij hemelde op zijn lippen. Hij volgt haar bleke schim naar ’t zalig paradijs. - Vraagt iemand u naar trouw, zo zeg: zij vroos tot ijs, En smolt aan geest, en hij ging met haar adem glippen. Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Gaan we het deze week nog ergens over hebben? Nope. Geen zin in. We kunnen hier wel een prachtig betoog neer pennen, vol met dichterlijke schoonheden van zinsneden, maar iedereen wil alleen maar bier en kutten. Dat zijn de feiten. Dus we steken er geen energie in. We pleuren hier een vrij generieke tekst neer, kwakken er wat roze linkjes overheen en gaan naar huis. Daarna mogen jullie er overheen. Zeuren over dat er meer kloppende vleespalen in moeten. Of rijpere vrouwen. Of minder siliconen. Of juist meer interessante wetenschappelijke artikelen, aangrijpende filmpjes of interessante designs. O nee. Dat laatste horen we eigenlijk nooit. Het draait alleen maar om de tieten. Nou. Bij deze dan. Tieten. Succes met het trekschuiten aan de Duitse vleeshelm. Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Wat veel mensen onderschatten is hoeveel vrouwelijke fans de VrijMiBo heeft. Heel veel. Ze reaguren lang niet allemaal, maar hun reacties bereiken ons regelmatig. Hoe ze het waarderen. Hoe mooi ze de linkjes vinden. En ze komen vaak zelf ook met suggesties. Hier, zeggen ze dan, deze heeft een prachtig lichaam. Of kijk naar deze borsten, ze zijn zo mooi dat ik er niet eens meer jaloers op ben, ik wil ze gewoon knuffelen. Of dat ze waarderen wat hier aan wetenschap, design en video wordt gelinkt. Want ook dat is de VrijMiBo. Meer dan tieten alleen. Voor alle vrouwen die de VrijMiBo lezen en waarderen, we zien jullie. Knipoog. Jullie maken deze hele ervaring een stuk beter. En diepgaander. Jullie weten precies waar we het over hebben. Dank. Prettig weekend. En be nice!

Het is weekend. Zuig onze politiek. Zuig ons klimaat. Zuig onze industrie. Zuig onze media. Zuig ons journaal. Zuig onze publieke figuren. Zuig onze celebrities. Zuig onze uitgaansgelegenheden. Zuig onze natuurgebieden. Zuig onze artiesten. Zuig onze films. Zuig onze tradities. Zuig onze welvaart. Zuig ons sociale vangnet. Zuig onze discussies. Zuig de toon van ons debat. Zuig onze politieke partijen. Zuig onze infrastructuur. Zuig onze voetballers. Zuig onze vrouwen. Zuig onze schrijvers. Zuig onze winkelstraten. Zuig onze studentensteden. Zuig onze medische zorg. Zuig onze accijnzen. Zuig onze breedtesport. Zuig het onkruid dat op onze grasvelden groeit. Zuig onze huizen en onze auto's en onze stoeptegels. Zuig de hele teringbende. Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Wees geen Amerikaanse idioot. We willen geen land dat gebukt gaat onder mania. Kun je het geluid van hysterie horen? Het is de subliminale hersenneukerij van Amerika. Welkom bij een nieuw soort spanning. Langs heel de vervreemding. Waar alles niet bedoeld is om okee te zijn. Televisie droomt van morgen. Wij zijn niet degenen die bedoeld zijn om te volgen. Want dat is genoeg om te beargumenteren. Nou, misschien ben ik wel het nichterige Amerika. Ik ben geen deel van de rode nekkenagenda. Iedereen, doe de propaganda. En zing mee met het tijdperk van de paranoïa. Welkom bij een nieuw soort spanning. Langs heel de vervreemding. Waar alles niet bedoeld is om okee te zijn. Televisie droomt van morgen. Wij zijn niet degenen die bedoeld zijn om te volgen. Want dat is genoeg om te beargumenteren. Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Wat is je identiteit? Jouw identiteit? Hoe zou jij het omschrijven? Vertel het me. Nee, niet je imago. Niet wat je zou willen zijn. Ook niet je reputatie, datgene wat je bent in de ogen van je naasten op basis van je verleden. De geschiedenis bestaat niet. Geef me je identiteit. Je echte ik. Dat wat jou tot jou maakt. Weet je het zelf wel? Denk je er wel eens over na? Omschrijf jezelf in vijf woorden. Welke vallen direct af? Waarom? Over welke twijfel je? Zie je, het is niet makkelijk, omschrijven wie je bent. Ben je wat je gedaan hebt? Ben je je karakter op goede dagen? Ben je je ambitie? Of ben je je Facebook-account? Als je zelf niet eens kan vertellen wat je identiteit is, wat heb je dan tot nu toe met je leven gedaan? Niks. Prettig weekend. En GeenPeil.

Het is weekend. Gaan jullie lekker? Want hier gaan we lekker. Weertje. Muziekje. Drankje. Wiegende wichten. Bouncende borsten. Knipoogjes. Straks terrasje. Nog even een BBQ meepakken. Flessenhalzen tegen elkaar tikken. Vleesjes draaien. Komkommertjes schranzen. Beetje het hoofd ritmisch heen en weer wiebelen op de maat van de muziek. Nieuwe mensen leren kennen. In nachtelijke uren struinen door de stad. Om je heen kijken en beseffen dat je het allemaal prima voor elkaar hebt. Zo'n avond wordt het vanavond. En dan moet het dus nog zaterdag worden. Shout out naar degene die moeten werken komende dagen of nachten. De mensen die de economie gaande houden. De reden dat wij de vrijheid hebben om de feesten te vieren, is dankzij arbeiders zoals jullie. We drinken er eentje op jullie. Misschien wel twee. Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Opnieuw tijd voor poëzie in drie delen. Hoofdstuk één. Wat maakt u tot wie u bent, behalve de som van uw herinneringen opgeteld? Memoires waarop u uw toekomst stoelt. Ervaringen die de koers bepalen waarop u vaart. De herinneringen die u maakt vormen u wereld onbedoeld. Het avontuur van uw onthouden verleden vormt u tot niksnut of held. Hoofdstuk twee. Wie zich het leven kan herinneren leeft totaal. Vol emoties, associaties, bruut realistisch en fel. Het levenselixer der herinneringen schuurt en zalft als het leven zelf. Zij zonder geheugen strompelen door een doodse hel. Zij zonder geheugen zijn zonder wortels en slechts ééndimensionaal. Hoofdstuk drie. Stel dat u spontaan en acuut dement zou worden, natuurlijk niet fijn. Van de één op de andere godvergeten dag. En slechts één herinnering van vroeger zou beklijven. Galmend in uw gedachten bombastisch als Beethoven of kabbelend als Bach. Welke herinnering wilt u dat deze eenzame eenling dan zou zijn? Prettig weekend. En be nice.