Je mag best op vakantie gaan terwijl je weet dat de aarde vergaat, zolang je maar wel je schuldbesef breed etaleert

Esma Linnemann, in het dagelijks leven slachtoffercolporteur van de Apocalypsbode, mag deze zomer een van de zevenenveertig vrijgekomen columnistengaten in de kattenbak vullen. Als invulling kiest ze zelf voor de slachtofferrol, maar: wel een strijdbaar slachtoffer hè. Niet zomaar eentje die weigert omhoog te kijken om met eigen ogen de klimaatmeteoor aan te zien komen die de aarde onherroepelijk zal doen verpieteren tot een bol vurige magma (of wacht, dat is het al? Slechte metafoor, Rossem - red.). Enniehoe, de reden dat wij grinnikten bij dit stukje angstporno, is de schitterende slotzin:

"Dat we ons moeten verzetten, ook al is het tegen een onafwendbaar lot."

Meid, bestel lekker nog een pastis en een broodje brie in de boemel naar Bordeaux, en voor de zekerheid nog een glaasje extra, want als je toch zo zeker bent dat de hele flora, fauna en de rest van de flikkerse boel op smelten staat, wat heb je dan nog te zoeken bij de zondvloedcult? Prachtige filmverwijzing hoor, naar Lars von Triers Melancholia om niet terug te hoeven vallen op Netflixcliché Don't Look Up, maar wat wij lezen is iemand die de rooftop party uit Independence Day niet wil missen, en hoopt dat wij allemaal ook daarheen komen. Nee sorry Esma - we hebben verkansie, de zon schijnt en de ijsblokjes zijn nog lang niet op.