Het is weekend. Nu en dan denk ik aan toen we samen waren. Zoals toen je zei dat je zo gelukkig was dat je kon sterven. Ik vertelde mezelf dat jij juist was voor mij, maar voelde me eenzaam in jouw aanwezigheid. Maar dat is liefde en het is een pijn die ik me nog steeds herinner. Je kunt verslaafd raken aan bepaalde soorten van verdriet. Zoals aftreden tot het einde. Altijd het einde. Dus toen we er achter kwamen dat we geen logica konden maken, nou ja, toen zei jij dat we nog steeds vrienden konden zijn. Maar ik zal toegeven dat ik blij was dat het voorbij was. Maar je had me niet af hoeven te snijden. Het uitmaken alsof het nooit gebeurd is. En dat wij niks waren. En dat ik jouw liefde niet eens nodig had. Maar je behandelt me als een vreemde en dat voelt zo ruw. Nee, je hoefde niet zo diep te bukken, je vrienden je platen laten ophalen en je nummer te veranderen. Ik gok dat ik dat niet nodig heb, toch. Nu ben je gewoon iemand die ik ooit eens kende. Prettig weekend. En be nice.