Tegenmacht weer in hemd gezet

Het lijkt erop dat de discussie over DE TOON ons moet afleiden van het feit dat er wederom geen ene moer is veranderd. Dit al 165 dagen demissionaire kabinet is weliswaar meerdere keren door het stof gegaan voor hun manier van werken, maar klopte dit stof van het declareerbare colbertje en ging verder als voorheen. Want als het NRC de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) op de vingers tikt vanwege het illegaal verzamelen van persoonsgegevens, dan probeert dit sneaky, afgetreden kabinet een wet om deze acties te legaliseren er snel en stilletjes doorheen te drukken. Waarbij de gebruikelijke vier weken consultatietijd voor burgers, bedrijven en instellingen om te reageren op het wetsvoorstel plots is teruggebracht tot een schamel weekje (loopt morgen alweer af) en waar het gebruikelijke persbericht achterwege blijft, zodat zo min mogelijk mensen op de hoogte zijn van dit voorstel. Gelukkig waren BoF & Co scherp genoeg om dit te doorzien. Want voor de bühne spreken de regeringsleiders over een nieuwe bestuurscultuur en meer respect voor de tegenmacht, maar in de praktijk verdwijnen deze voornemens als sneeuw voor de zon zodra het even niet uitkomt. Dan is het verzamelen van social media-informatie van burgers plots een stuk belangrijker dan fatsoenlijk overheidsbeleid, terwijl die twee elkaar niet eens uitsluiten. Het kabinet toont nog immer een enorme minachting voor de tegenmacht, maar laten we het vooral over DE TOON hebben...

De terreur van de macht vereist tegenmacht met een democratisch geweten

Een voorzittersverkiezing in de Tweede Kamer waarin alle partijen benadrukken hoe belangrijk ‘macht en tegenmacht’ zijn voor goed bestuur, maar zichzelf in hun sollicitatiegesprekken met de kandidaten verzopen in modieuze, ijdele waan over diversiteit, inclusiviteit en de positie van transgender Syriërs met een Limburgse vluchtelingenstatus die zich gevangen voelen in het racistische lichaam van een oude Britse koloniaal in een wit tropenpak. Met zo’n helm met kurkjes er aan. Dat is geen verkiezing, dat is een modeshow zonder kleding, gehouden voor louter de eigen ontwerpers.

Het resultaat is Vera Bergkamp, de eerste lesbische Kamervoorzitter met een half-Marokkaanse achtergrond die na wat telefonisch overleg tussen Kaag en Rutte als winnaar uit de melkbus is gekomen. Dat ze een pot met een dubbel paspoort is, wist niemand tot gisteren en boeit geen serieus mens vandaag, maar het maakt de woke-linkse partijen wel blij: behalve het restkartel van vvd, D66 en CDA stemde ook GroenLinks voor de minst bezielde optie van het trio kandidaten. Zien we daar meteen de contouren van uw nieuwe coalitie Rutte IV? Het lijkt er op want iedereen en z‘n onderbuik is wantrouwig en niemand wordt vooruit geholpen in dat “herstel van vertrouwen”, want niet de beste kandidaat maar de koehandel won: als het op de keuze voor het voorzitterschap aankomt was Martin Bosma de Pieter Omtzigt van de kandidaten en had die moeten winnen.

Niet dat Bosma nou zo hard werkt als Omtzigt, overigens. Integendeel - dat opbollende coronabuikje verraadt zijn intrinsieke luiheid. Maar hij speelt het spel wel op inhoud, niet op de man. Ja, ook in zijn heerlijke tirades tegen Ollongren: laat zijn ironische polemiek je niet afleiden van de kern over goed vertegenwoordigend bestuur. Bij Bosma gaat het - net als bij Omtzigt - over democratische principes, niet over partij-ideologie, laat staan over onderlinge afspraakjes in de achterkamers: waar ze Omzigt proberen daar uit te krijgen, mocht Bosma er überhaupt al nooit in.