De waanzin wint weer eens

Wij denken dat iedereen het gevoel wel kent, dat wanneer je naar een film als Mississippi Burning kijkt, en een KKK-hoeslaken bijt een zwarte man toe dat ie een “nigger” is. De valsheid, de haat, het intrinsieke racisme geeft je een rilling over de rug. Hoe anders is het met popculturele referenties, met name lyrics van popmuziek, waar woorden in voorkomen die in een andere context een racistische of misogyne connotatie hadden kunnen hebben, maar hier zeker niet. De “bitches” en “niggers” vliegen je om de oren in de popcultuur, zonder dat je ooit de cringe voelt die gepaard gaat met de historische haat tegen zwarten, of de institutionele achterstand die de vrouw moest overwinnen. Popcultuur is ontspanning, ontlading, relief.

Toch kan een  softlinkse Nederlandse trainer van een Amerikaanse voetbalploeg tot ontslag gedreven worden als hij zonder denigrerende bijbedoelingen een songtekst meezingt. Motief, context en intentie worden gestript door mensen die proberen om iedere doodnormale uiting over woordjes, huidskleur of gender te maken, en de spreker daarmee te framen, te geselen en tot zwijgen te dwingen. Rancuneuze nietsnutten, types als Amerikacorrespondent activist Erik Mouthaan, vinden het heerlijk om de macht te hebben om een onschuldige “witte” man de mond te snoeren en iemand met valse argumenten het gevoel te geven dat het nog zijn eigen schuld is ook, omdat ie zomaar een liedje dacht mee te kunnen zingen. Welke lul maakt er überhaupt liedjes waar je wel de hitlijsten mee wilt bestormen, maar die door een deel van je fans niet mogen worden meegezongen?

En zo sneuevelt er weer een onschuldige ”dader” op het altaar van de identiteitspolitiek, omdat te weinig mensen hun mond open trekken om vraagtekens te zetten bij wat een opzichtig absurde gang van zaken is. Ron Jans neemt ontslag als voetbaltrainer, omdat hij geen rapper is. Waar zijn z’n vrienden, en waar is dat redelijke midden als je ze nodig hebt?