Reaguurder rijmageert op Marieke Lucas Rijneveld die knielt op een bed vitriolen.

Nooit het respect kwijtgeraakt, de glans van de meester
erkennen en met frikkenogen de jaloezie onder ogen komen dat
wat je ooit te schrijven droomt neergestameld is in hulpeloze
letters die onmachtig zijn de kooi open te breken, de geur onder
ogen komen van de deksel die de put tegen dempen behoedt, 

maar tegelijk de aarzeling die ene stem te zijn die wel schreeuwt
als het stil blijft als alles erom roept geschreeuw te horen bij
onrecht en onecht, waar vierkant en hard smeekt om rond en zacht
als sussend welbehagen je angsten weg komt jagen, maar opstaat,
de ogen niet neerslaat of wegkijkt, maar desnoods fluistert.

Nooit het respect kwijtgeraakt, maar altijd gevoeld en geroken
als het gelijk me kuste, zelfs als het rouwkleed verwerkt is in
de veelvervige rok waarmee het verleden ons omhult, en nu, na
het begeerde, het ontbeerde, op de weelderige warande van het heden
zien hoe de moraalwapperende vinger vindt dat de trein 

van de ander best mag rijden, alleen over de rails van het eigen gelijk,
onbuigzaam, zonder vluchtstrook, zonder te zien dat het verleden
wel vaker als een wissel omgelegd is, zonder te zien dat je met
de ander kunt benijden de prilheid en mompelend achter de
schuilhand van toen dat jij en ik samen seinman (m/v/o) kunnen zijn.

Nooit het respect kwijtgeraakt, maar toch godallemachtig,
als de storm je dwingt tot een buiging is het toch dat je
verdomme wenst dat er nog één rechtvaardige in de stad is
die niet als riet, maar als graniet in de branding staat
om hulp en hoop en een hart te bieden aan al wat

vloedgolven aan verdwazing aanvoeren, want een hand die stop
zegt is nog steeds een open hand, die ook kan tasten, kan
aanraken wat bevuild, kan helen wat verfrommeld, die kan
maken wat gebroken en je zou toch wensen toch hopen op
een Woord dat wel standhoudt tot in eeuwigheid amen.