De rechtse kiezer is de grootste verliezer van het fanatisme van Forum

Een maand voor de verkiezingen is Thierry Baudet alvast begonnen met het verdacht maken van het verkiezingsverloop. En van de uitslagen. En zelfs van de peilingen. Het is als glorieuze strijdbaarheid verpakte calimeroretoriek die net zo vals galmt als de post-november nadagen van Donald Trump. Voor een Binnenhofbestorming hoeven we niet te vrezen, veel meer is de boreale clownskaravaan die FvD is geworden een blamage voor redelijk rechts. En het begon nog wel zo mooi.

Baudet begon eind 2016 aan een fantastische opmars met Forum voor Democratie. De ironisch-illustere Theo Hiddema aan zijn zijde, een wervelende campagne vol energie, humor en een over het internet golvend optimisme dat we sinds Obama’s online PR-pionierswerk nog niet eerder in Nederland zagen. Twee zetels, een beloning voor hard werken met een goed rechtsliberaal programma in de hand, waarin alle verweesde politieke thema’s van kritische kanttekeningen werden voorzien: islam, immigratie en integratie. De schade die de EU aan soevereiniteit en democratische zelfbeschikking toebrengt. Relativering bij de doorgeslagen klimaatpaniek. Alles waar het partijkartel (ook al zo’n goeie vondst van Baudet) zich niet aan durft te branden, of waarover het alle beloftes keer op keer over heeft verbroken - tot het negeren van de uitkomsten van meerdere referenda aan toe. Misschien niet Thierry zelf, maar toch zeker zijn programma, voelden als een reanimatie van de geest van Fortuyn.

Baudet bouwde - niet in het minst dankzij Henk Otten - het FvD aanvankelijk uit van een debatclubje in een grachtenkelder tot een solide organisatie met tienduizenden leden, een jeugdafdeling, interne opleidingen en een wetenschappelijk instituut. Allemaal open van gedachte en geest, met veel humor en breed intern intellect, waardoor de rare snijboon-trekjes van Thierry een vermakelijke bijzaak bleven in een blijmoedige beweging met meer energie dan alle geconstrueerde Klaver-meetups bij elkaar opgeteld. Dat Baudet op dat moment zijn eigen ongeduld al onverholen liet horen (”Twee zetels zijn zinloos. Ze moeten mij gewoon meteen premier maken als we dit land willen redden”, zei hij na de Kamerverkiezingen in 2017), droeg alleen maar bij aan de energieke aantrekkingskracht van Forum. Bestormen die ivoren torens, van hier tot Brussel!

Een desastreuze politieke overwinning
FvD trok talloze goede mensen aan, waaronder hoogleraren, relevante opiniemakers en betrokken ondernemers uit alle provinciën. Bijeenkomsten werden opgeluisterd door prominenten uit binnen- en buitenland en even leek de weg naar echte macht helemaal niet zo lang te hoeven duren. Maar toen kwamen die Provinciale Statenverkiezingen, eigenlijk iets te vroeg voor FvD. Op de piek van hun populariteit werden ze - tot veler vertier maar tot nog meer afschuw bij anderen - de grootste partij. Een enorme verantwoordelijkheid daalde op de ‘nieuwe zuil’ neer. Het bleek dezelfde avond al een verstikkende deken te zijn, waaronder de uil van Minerva krampachtig klapwiekend vandaan probeerde te vliegen, met een speech van 23 minuten die niemand begreep maar waar iedereen het twee jaar later nog steeds over heeft. Omdat ie zo desastreus was.