Gaat lekker hè, in ons landje

We dachten dat Nederland af was. Een welvaartsstaat, met veel gelijkwaardigheid, en geluk. Tolerant, ruimdenkend, en veel gezelligheid. Gezellig. Misschien werden we zelfs iets te gezapig.

Nou, er lijkt even weinig van over, mensen. Individueel hebben we het goed. Maar als samenleving niet. Wat een gezeur. Geklaag. En ophef. Soms terecht hè. Dossier Groningen bijvoorbeeld, wat een onwil en incompetentie van onze overheid. Toeslagenaffaire, zelfde verhaal. Hoe een overheid burgers stuk maakt en weigert verantwoordelijkheid te nemen.

Maar vaak is het ook saaie ophef. Niet relevante meningen-derrie. Zeventien miljoen meningen. Als iedereen alleen maar roept, blijft er niemand over die nog luistert. Ja misschien in het eigen bubbeltje, die extreme meningen alleen maar bevestigt, waardoor men alleen maar verder radicaliseert.

Eerst was dat wel grappig. Zulke mensen kon je een beetje plagen. Een spiegel voorhouden met een grap. Met wat relativeringsvermogen en humor haal je vaak de angel er wel uit. En anders werden ze boos op hun eigen spiegelbeeld, ook mooi.

Maar die tijden lijken voorbij. Je moet oppassen met wat je zegt of schrijft. Dit is nogal ironisch, want mensen die zeggen juist heel tolerant te zijn, staan vooraan met hokjesdenken, veroordelen, cancelen, en verbieden. Dit beperkt mensen in hun spontaniteit, in creativiteit. Je kan niet jezelf zijn. Het leidt zelfs tot valse beschuldigingen, karaktermoord en sociale uitsluiting.