Oppervlakkig schimmig

Goh, wat verrassend. Extinction Rebellion profileert zich graag als een los verband zonder aanvoerders, maar is in werkelijkheid gewoon een organisatie met de bijbehorende leiders. Het is een grondig georganiseerd clubje bestaande uit aparte afdelingen voor specifieke onderwerpen en al die afdelingen hebben een afvaardiging in de Raad van Bestuur Nationale Coördinatie Cirkel, waar één overkoepelend persoon de agenda bepaalt en knopen doorhakt. U weet wel, zoals gebruikelijk in iedere normale organisatie. De leider, hier National Coordinator genoemd, is Chiara die niet met haar achternaam in de Volkskrant wil. "Ik ben voorzichtig, om te vermijden dat ik wettelijk voor iets aansprakelijk word gehouden." Dat klinkt allemaal heel raadselachtig en underground, totdat u ziet dat Chiara Tonndorf haar XR-functie gewoon met pasfoto en achternaam op haar LinkedIn (mirror) plempt. Waar de Volkskrant de rebellen gretig tracht te profileren als een vernieuwende en mysterieuze organisatie, is de werkelijkheid bureaucratisch saai. De enige reden voor alle geheimzinnigheid rond de organisatie-indeling lijkt een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel van de aanvoerders. "Je wilt voorkomen dat autoriteiten denken dat een bepaalde machtsstructuur verantwoordelijk kan worden gemaakt voor overtredingen, dus dat wordt bewust een beetje vaag gehouden. Om jezelf te beschermen en te voorkomen dat je als organisator kunt worden gezien." De club die de samenleving constant verwijt geen verantwoordelijkheid te nemen probeert ironisch genoeg zichzelf aan alle kanten in te dekken voor de gevolgen van de eigen daden. Waar de protestboeren en andere milieuclubs als Greenpeace open zijn over hun activiteiten verschuilen XR'ers zich achter verzonnen afstandelijkheid. Daar is niets mysterieus aan, het is enkel wat lafjes.