Zuur is ook een verworven smaak, Ellie

“Laten we alsjeblieft positief zijn”, smeekte Ellie Lust bij Jinek hierboven over de critici op het coronalied, en dat is precies het probleem. 

Beren achter het raam, slingers met strijdbare leuzen ophangen, uit je raam applaudisseren voor de zorg of in slechte samenzang van het balkon blaten met je buren: allemaal legitieme manieren die mensen kunnen aangrijpen om de huidige onwerkelijke situatie proberen te behappen. Maar er schuilt een groot gevaar onder zulk sentimentalisme, en dat is dat het volstrekt intolerant is voor andere, minder vrome uitingen van stressverlichting en overdruk.

Er moet altijd en overal, in iedere talkshow en in alle programma’s, in dit hele emo-zieke en mentaal melaatse polderland, maar rekening gehouden worden met het sentiment en de gevoelens van mensen, maar er zijn ook heul veul burgers die hun acceptatie of verwerking van deze coronakutzooi liever uit hele andere vaatjes willen tappen.

Marc Dutroux
Sentimentalisme is een vorm van emotionele capitulatie, vermomd als de schijn dat je de strijd weigert op te geven, en sinds deze week verpakt in een oorpijnigend lied met een onuitstaanbaar slechte tekst. Zelfs Marc Dutroux zou dit nooit zo gedaan hebben, omdat hij niet zou kunnen leven met de schaamte. 

Oei. Die laatste zin, was dat nou nodig? Volmondig: ja. Omdat het zo’n hyperbool is, dat het overduidelijk een grap is. En dat helpt. Het lucht op. Dat is zo’n ander vaatje, voor mensen die verlichting zoeken in iets dat schrijnt (zoals sarcasme, cynisme en snoeiharde humor) in plaats van bij iets dat kwijlt, zoals dat kansloze, lelijke coronalied waar we van Ellie Lust allemaal “alsjeblieft positief” over moeten zijn.

La Lust had zelf ooit een vitaal beroep, maar ze koos voor zichzelf en de vergankelijke roem, in plaats van praktische dienstbaarheid aan de veiligheid van de samenleving, en zodoende zat ze dus op televisie uit naam van het opgedrongen sentimentalisme alle mensen die helemaal geen zin hebben om behalve corona ook nog oorkanker te krijgen voor augurk uit te maken.

Fijn voor je hoor, als je troost vindt in dat coronalied. Maar verwar die kwijlsong niet met strijdbaarheid, het is een vorm van verliezen en dat toont zich in het totale gebrek aan artistieke kwaliteit. Het bedrog van de goede bedoelingen maakt de uiteindelijke uiting irrelevant. Niet voor iedereen, wel voor velen. En het zijn er velen, die niet op zo’n opgedrongen canon van capitulatie zitten te wachten.

Blatende BN'ers
Ellie Lust en haar blatende BN’ers eisen van iedereen die klapt en juicht voor de vitale beroepen (en dan bedoelen we de zorgverleners in de ziekenhuizen en de vakkenvullers in de buurtsuper, niet de brakende hoofden in de talkshows), dat zij nu als vleesgeworden versie van dat applaus worden gedragen. Voor dat kutlied, met z’n larmoyante janktekst, haastig in elkaar geflanst door opportunisten die een emotioneel gat zagen om in te springen, omdat zangers, liedjesschrijvers en zéker BN’ers verder feitelijk en functioneel volkomen nutteloos zijn tijdens een pandemie.

Je kunt op zo’n korte termijn geen kwaliteit verwachten van een (en we schamen ons bijna om het zo te noemen) “artistieke” uiting van saamhorigheid, laat staan dat je de relevantie er van af kunt dwingen. Maar het sentimentalisme eist collectieve zelfmisleiding in deze moeilijke tijden, en die werkt alleen als iedereen meedoet. Dus je *moet* positief doen, van voormalig agente Ellie Lust, die ooit een vitaal beroep had waarin ze nu, júist nu, heel nuttig had kunnen zijn. Maar het enige dat zij nu doet, is het sentiment handhaven - op straffe van augurk.

Maar oh, oh, oh, laat ons schijnen als de zon schijten op die song.