De moed in de schoenen en het gemoed op standje NIEUWE VERKIEZINGEN

Vorige week zaterdag verloren "we" Kabul, en daarmee viel heel Afghanistan. Ank Bijleveld zat in de bioscoop naar de verkeerde oorlog te kijken, Sigrid Kaag was aan het formatiekonkelen dineren met GroenPartij van de LinksArbeid en in de dagen die volgden kregen we een lawine van sussende overblijfmoederwoordjes van Ank en een heleboel hooghartigheid van Sieg, maar was er geen plan, geen strategie en geen idee. Het ging zoals het al jaren gaat onder Rutte: Er wordt pas gehandeld als iemand in de Kamer woest wordt. Afgelopen week werden meerdere mensen woest: Renske Leijten, Salima Belhaj, Kati Piri, Tunahan Kuzu. Over vragen die die al jarenlang op tafel lagen en moties die hun meerderheid ruim op tijd haalden om bijtijds tot handelen over te gaan. Rutte III deed. niets. En 'niets' is wat we nu nog steeds hebben.

Niemand in Afghanistan trekt zich wat aan van de zelfverklaarde ervaren diplomaat in oorlogsgebieden, Sigrid Kaag: de ambassade in Kabul werd in angst en paniek verlaten door de Nederlandse diplomatenkliek. Dagenlang stond het gebouw leeg, paspoorten en persoonsbewijzen van het Afghaanse personeel open en bloot vindbaar voor de Taliban. Handig voor hun wraaktochten. Kaag moest een nieuw team sturen, met grote achterstand voor evacuatie tot gevolg. Om niet te zeggen dat de kansen verkeken zijn in de chaos en radeloosheid van Kabul.

Nederland is herhaaldelijk benaderd door bondgenoten om evacuaties te coördineren. We horen dat Engeland, Duitsland en mogelijk anderen ons hebben gevraagd om samen te werken. Nederland weigerde en ging het zelf doen. De Amerikanen controleren nu met de Britten het vliegveld, de Fransen en anderen sturen beveiligde en bewapende konvooien de stad in om mensen op te halen. Onze legereenheid is kwijt. Ank Bijleveld staat met vliegtuigpanne en volle bak liegend toe te kijken hoe die landen nu precies doen wat Nederland wilde. Namelijk ons aan onszelf overlaten: