Van vrije kunst naar verstikkende religie

En daar hebben we wederom een slachtoffer van de moderne tijdsgeest. Weer een instituut dat zo wanhopig relevant voor ieder individu probeert te zijn dat het zichzelf irrelevant voor iedereen maakte. Oerol, het roomblanke kunstfestijn in de Terschellingse duinen, was ooit een heerlijke vrijplaats voor ruimdenkende fladderaars met een voorliefde voor snoeiharde neuqseks in een duinpan, maar is inmiddels ook ten prooi gevallen aan de hokjesdenkende slachtoffercultuur van de transgenerationele zelfhaat. Een plek waar creativiteit en originaliteit zijn ingeruild voor de woke-pijlers klimaat, duurzaamheid, inclusiviteit en diversiteit. Pijlers met één gemene deler: het algehele gebrek aan humor, zelfspot en relativering. Slachtofferschap is ten slotte niet om te lachen, maar om te huilen, lijden, klagen, zeuren en ondergaan. Dan gaat het plots om terechtwijzen en met beschuldigende vingertjes wapperen. Om beleren in plaats van inspireren. Dat werkt misschien voor de seksloze Gerda's die zichzelf het liefst net zo lang pijnigen met hun eigen schuldgevoel totdat hun vinkjes in hun rug gegraveerd staan, maar is een aderlating voor de bezoeker die nog gewoon plezier in het leven wil hebben. Want als het hokje waaruit de artiest afkomstig is belangrijker is dan de kunst die hij/zij/het/hun/die/dat produceren, vervalt de show al snel, zoals hierboven zo accuraat gezegd, in een hele dure les maatschappijleer.

Knotsgek cultureel festival op Terschelling in 12 poepsaaie foto's
Echt. Niet klikken. DOE HET NIET. Deze 5 minuten krijg je nooit meer terug