Hoeveel betaalt de platenmaatschappij eigenlijk voor zo'n advertorial?

'Kwaliteitscouranten' en 'cultuur', the gift that keeps on giving. Vandaag: de Volkskrant liet een 'verslaggever' naar het (online, want corona) Groningse popfestival Noorderslag kijken. Wat er toen gebeurde zal helemaal niemand verbazen, of misschien ook wel, want eigenlijk is het toch elke keer weer schokkend hoe verdrietig weinig distantie, professionaliteit en kritisch vermogen die 'kwaliteitsjournalistiek' heeft als het er op aankomt. In die hele Volkskrant-'reportage' over Noorderslag staat letterlijk geen één kritische letter. Van de allereerste letter 'O' tot aan de allerlaatste letter 'd' en de laatste drie puntjes is het een totale dweperij met het 3FM-talent wat zich mocht presenteren in Groningen. Kennelijk waren alle bands en artiesten helemaal perfect. Dat zou theoretisch nog kunnen, maar breng het dan tenminste een beetje professioneel. Geef de lezer dan tenminste nog het idee dat je er als verslaggever kritisch over hebt nagedacht en dat al je woorden écht op geen andere wijze konden worden opgeschreven. Maar dit...dit...dit is puberaal bakvissengedweep, naïeve, oppervlakkige bewieroking, blinde aanbidding van (vooral vrouwelijke) muzikanten en vrouwenbands die het uitstekend zou doen in een gemiddelde Havo 3-schoolagenda of Hello Kitty poeziealbum. Dus absoluut NIET in een 'kwaliteitscourant'. Dat je spontaan klaar komt van die overgehypte, instantsucces gemarketeerde Precies Zoals Het Hoort Nederlandse middle of the road bandjespoep (vooral omdat het 'vrouwen' zijn wat zo lekker in je woke agenda past, de kop Op Noorderslag werd duidelijk dat dit het jaar wordt van de vrouw in de popmuziek spreekt verder boekdelen) is al erg, maar die ronkende Komt Dat Zien Het Is Hier Fan-Tas-Tisch-boilerplate advertorialcopy stinkt ontzettend naar een 'deze content is betaald door platenmaatschappijen en 3FM' (hahaha, tautologie!)-advertorial. Leest u even mee?