Protestlied met sterke piratenradiovibe

Het Nederlandse protestlied is onverbeterlijk. Als genre, bedoelen we. Letterlijk: het wordt niet beter. Strenge woorden op vederlichte twee-akkoorden pianopunk, gezongen in quasi-canon door mensen die hun tekst beter op orde hebben dan de zang. Eigenlijk telt het hele Nederlandse zangboek maar één echt protestlied en dat is dat geromeo-en-julia van Armand, al was dat meer de rancuneuze reactie van gebroken hart dan een zwaarwegende kritiek op een oneerlijke samenleving. Je zou 'Nederwiet' van Doe Maar ook een protestlied tegen te streng drugsbeleid kunnen noemen, maar dat zouden we zelf eerder onder het genre 'lofzang' scharen en nee 'Welterusten, meneer de president' van Boudewijn de Groot Lennaert Nijgh telt ook niet mee want dat ging over Amerika en Vietnam, niet over Nederland dus inderdaad wat dat betreft heeft de Nederlandse cultuursector altijd al een gratuit hangopje gehad met De Situatie in Amerika dus in dat opzicht is er óók niks veranderd. 

Dat moet je bovenstaande makers anno 2020 toch meegeven: sinds de hippies hun maatschappijkritiek probeerden te verdylaniseren is er nog geen akkoord verbetering in het soortelijk gewicht van Het Nederlandse Protestlied gekomen, maar het gaat in ieder geval wél over het hier & nu in eigen land in plaats van over particuliere liefdesperikelen, liefde voor zelfverdoving of een gratuite aanklacht tegen een ander land. Nou, pak aan, landsbestuur, deze is voor jullie!