Twee sterren!

Het halve muzikale polderweb is over de pis vanwege deze negatieve concertregistratie van Nick Cave. Cave was vroeger een ruige rouwdouwer en jaagt u tegenwoordig in heerlijke nachtmerries met duistere cocktails van prachtig ongemak (Skeleton Tree), goddelijke rouw (Ghosteen) en nu dan toch weer hoop (Wild God). Gisteren stond-ie in Ziggo (gehoord: "Veel te groot joh, die jongen zou lekker in de Vera moeten staan") en dat was volgens het publiek wél magisch en volgens Peter van Brummelen niet magisch. Nu is 'het publiek' een lastig in te schatten variabele voor een recensent die achterin de zaal met een duimstok staat te meten of er genoeg vierkante meters over zijn om te kunnen rolschaatsen, en zeker als dat publiek bestaat uit vroeggrijze hoekwoningfiguren die staan te trappelen om over vijf jaar aan te meren op de Charles Groenhuijsen Cruise. Vroeger (ze weten het nog goed het was 1992) rookten ze weleens een sigaret, en misschien hebben ze het ook wel een keer gedaan met een ander. Dat weet Samantha dan weer niet, en tegenwoordig is hun grootste daad van verzet dat ze de nieuwe plaat van Nick Cave hebben gekocht en deze thuis ook draaien - op hoog volume als Samantha niet thuis is.

Die lui hadden donderdag hun beste bloemetjesoverhemd uit de kast getrokken en waren met hun twee beste vrienden (mannen met namen als Frits en Albert) al vroeg present op het voorplein van de Ziggo Dome, 'want Ajax speelt ook' en dan is er lekker veel bedrijvigheid. Hun hoogtepunt was het vasthouden van de benen van Cave toen hij weer eens over het publiek duikelde om zijn betovering richting de tiende rij te spuwen. Caves benen, omklemd als een aanvaarding van een opdracht van God. Een stilzwijgende overeenkomst tussen muzikant en voorste rij - doodnormaal en toch heel bijzonder. Na afloop: high fives tussen Henk, Albert en Frits. Henk (emotioneel) haalde nog maar een paar biertjes, zijn zevende. En daar achterin de zaal stond dus Peter van Brummelen, het aantal lege tribunestoeltjes te delen door het totaal. 

Natuurlijk is Wild God een fantastische plaat. Natuurlijk was Nick Cave fantastisch. Natuurlijk was het fenomenaal. Natuurlijk is die zaal te groot. Natuurlijk is de ervaring voor iedereen net wat anders. 'Magie', ook al zo'n ingewikkelde variabele. Voor de toekomstige cruiseboomers op de eerste rijen die Caves adem konden ruiken was de avond magisch, voor de lui die achterin in de business lounge aan de champagne stonden te nippen misschien wat minder. En op dat snijvlak: Peter van Brummelen, die niet heel erg op dreef was. Is het stuk dan slecht? Natuurlijk niet! Hij had gewoon wat te weinig bier gedronken. Twee sterren (⭐⭐).

Ps. Nick Cave in de Volkskrant: vijf sterren, Nick Cave in NRC: vijf ballen

Alles komt tot stilstand

ALLES LATEN VALLEN en vergeet die knakkers van Oasis, en die huisvrouwentroep van John Legend, of Ty Segall en al die andere tot plaat gepromoveerde crack die vandaag de schappen raakt. De koning is 83 jaar, never ending aan het touren en vooral rechten aan het veilig stellen, de beste 'nieuwe' platen van de keizer zijn onuitgegeven platen van vroeger (Hitchhiker, Homegrown) en dan is er dus nog: de admiraal. Nick Cave is onze admiraal en de admiraal brengt vandaag Wild God, opgenomen in de krankzinnige Miraval Studio van Brad Pitt. Nick Cave is onze hoop in bange dagen - een van onze hopen in bange dagen. Een hoop virtuositeit, tussen steeds straffere elektronische muziek, overheersende dance, hardere bassen en oeverloos geklooi op computers. We zijn al van de hemel naar de hel naar een begrafenis gebracht en iedere keer is er weer de wedergeboorte. Kunde, talent, liefde, passie, (een verleden met) drank en drugs, een piano, rouw (twee dode kinderen), een Fender Blues Deluxe en vooral: genialiteit. Pure genialiteit, van Nick Cave, en van Warren Ellis, die met hun bandmakkers alles creëren waarnaar we op zoek waren, waar we in 2024 naar wilden luisteren, van droomden, over fantaseerden, bij willen zijn en bij zullen zijn. KOOP! Meer nieuwe overbodige rukmuziek allemaal na de klik.

Luister mee

Goddelijke reuring in de muziekwereld want Nick Cave & The Bad Seeds hebben een nieuw album aangekondigd, met meteen een eerste single, die drie minuten prachtig opbouwt richting een kippenvelkoortje). De door het leven getekende virtuoos brengt alleen nog maar meesterwerken uit (de fenomenale platen Skeleton Tree en Ghosteen als laatste scheppingen met The Bad Seeds, en dan nog Carnage alleen met Bad Seeds-meesterbrein Warren Ellis) dus daar gaan we natuurlijk GOED voor zitten. Ook vandaag uit: een single van Tenacious D, de band van Kyle Gass en Jack Black, met een COVER van Britney Spears. Na de klik onder meer Judas Priest, The Libertines (met die dikke Pete Doherty) en meerrrrrr.

Hebben

U mag. U hebt de zegen. U wel. U mag 170 euro kapot rammen op de nieuwe Nick Cave. B-sides & Rarities I & II, (ook) verschenen als Deluxe-edition met 7LP's, een verzameling demo's, eerste pogingen, probeersels en nooit uitgebracht materiaal van de grootmeester. Een beetje zoals de Bootleg Series van Bob Dylan, maar dan geïnjecteerd met genialiteit van Cave & Warren Ellis tegen een prijs uit de absolute fucking upside down. En als u gillend van geluk aan de grond bent gegaan bij het horen van Vortex en met de hand boven de KOOP-knop zweeft terwijl u weet dat het salaris pas na het weekend komt, dan verstaan we elkaar weer eens hartstikke goed. Wat een man, wat een winnaar. Nog meer nieuwe muziek die je rechtstreeks in je aderen moet spuiten: de grootmeesters van Every Time I Die, Kwintiaans correcte metalcore die nog even slipt in een commerciële emocrack-chicane, maar verder gewoon een compleet gekkenhuis is. Gaat dat horen, gaat dat horen. Nog meer nieuwe muziek vandaag: een verse Elton John (supergaap, zoek zelf maar op), het miljoenste album dit jaar van Lana del Rey (zzz), een sensationele stadionrammer van Biffy Clyro (na de klik), voor de jazzheads sheets of sound met een livealbum van John Coltrane en speciaal voor GU staat er ook een nummertje van de nieuwe Cradle of Filth na de klik. Maar shit hee, 170 euro...

U bent niet alleen. Nick Cave is ook alleen.

We zijn al tijden alleen, maar vandaag zijn we allemáál alleen. De coronaplaat van Nick Cave is uit, live vanuit een leeg en kaal Alexandra Palace (bekend van darts, ja). En het is solo, het is minimaal, het is puur en het is MOOI. Daar snappen ze bij de Billie Eilish-babybode na het afspelen van wat nummertjes op de iPad natuurlijk weer geen kloten van, maar het drááit verdomme om die muziek. Het gaat niet om die gozer achter die piano. Het gaat om die MUZIEK. Dit moet je beluisteren en dit moet je voelen, thuis, alleen, met al die nummers van The Boatman's Call, de beste Cave en tevens de beste break-up-plaat aller tijden op Blood on the Tracks van Bob Dylan na (jaahaaaa Dylan vond het zelf geen break-up-plaat), met die akoestiek en met de knallers van Push The Sky Away en zelfs van Ghosteen. Succes met alleen zijn, het is weer een stukkie draaglijker.

"Political correctness has grown to become the unhappiest religion in the world"

Jongens, we hadden de muzikale dondergod Nick Cave (met hierboven de stream van z'n eigen YouTube-kanaal) al hoog zitten. Hier, dit topic over z'n nieuwe plaat. "Cave's album "Push the Sky Away" heeft familie van mij en mijzelf door een letterlijk en figuurlijk koude, armzalige periode geholpen", schreef onze/jullie chicago river onder het topic. Want dat is wat de man doet. Hij gaat onder je huid zitten, hij is er voor je, hij neemt je mee. Dit keer neemt hij ons mee naar de hoofdstad van Awesomeland, want net als onderkoning Ricky Gervais en een boel anderen is de baas de Vice-volk-iaanse verstikking van de ideeënmarkt en de ondermijning van creatieve processen en vrijheden KOTSBEU. In The Red Hand Files (een platform waarop fans vragen kunnen stellen aan Cave) maakt de 62-jarige legende gehakt van de cancel-culture. Dat vertalen we maar niet, het is goed zo. Z'n muziek koopt u hier.

"As far as I can see, cancel culture is mercy’s antithesis. Political correctness has grown to become the unhappiest religion in the world. Its once honourable attempt to reimagine our society in a more equitable way now embodies all the worst aspects that religion has to offer (and none of the beauty) - moral certainty and self-righteousness shorn even of the capacity for redemption. It has become quite literally, bad religion run amuck.

Cancel culture’s refusal to engage with uncomfortable ideas has an asphyxiating effect on the creative soul of a society. Compassion is the primary experience - the heart event - out of which emerges the genius and generosity of the imagination. Creativity is an act of love that can knock up against our most foundational beliefs, and in doing so brings forth fresh ways of seeing the world. This is both the function and glory of art and ideas. A force that finds its meaning in the cancellation of these difficult ideas hampers the creative spirit of a society and strikes at the complex and diverse nature of its culture.

But this is where we are. We are a culture in transition, and it may be that we are heading toward a more equal society - I don’t know - but what essential values will we forfeit in the process?"

Voor alle degenerates die toch niks beters te doen hebben dezer dagen

2020 wordt kennelijk het jaar van Bridget Maasland (jammer mensen voor wie 2020 ook het jaar zou moeten worden, want nu is hij van Bridget, die 'm heeft geclaimd), maar 2019 was toch wel een beetje het jaar van Nick Cave. Verraste de wereld met het fantastische Ghosteen met onder meer het fabelachtige Bright Horses (na de klik) en we zagen 'm met z'n Conversations-tour schitteren in het Amsterdamse Concertgebouw. De dood van z'n zoon heeft er in ieder geval niet voor gezorgd dat de grote meester stil is gaan zitten, want naast z'n prachtige studioplaten komt-ie in 2020 gewoon weer drie keer naar Nederland. Als kerstcadeautje gooit hij online een volledig concert, weliswaar opgenomen in Kopenhagen, maar voor welhaast religieuze ervaringen maakt tijd en plaats helemaal niks uit. Fuck de islam c.s., muziek is ook in 2020 onze religie.

Audiofiele heroïneinjectie voor de getormenteerde ziel

Televisie uit. Dan morgen bij de koffieautomaat maar een keertje niet meelullen over Pauw. Morgen is er weer een Pauw. Neen, lichten dimmen, glas sterke drank naar binnen jagen en er eens goed voor zitten, dat is wat je doet. Nick Cave & The Bad Seeds kondigden plots een nieuw album aan en de wereldpremière is nu & hier & live op YouTube en dus ook op GeenStijl. Kennelijk het sluitstuk in een trilogie met de eerdere meesterwerken Push the Sky Away en Skeleton Tree, waarbij vooral die laatste cocktail van ongemak je met z'n duistere emoties van je stoel blies - door de dood van de vijftienjarige zoon van Cave, die van de kliffen in Brighton viel, had iedereen het over 'het meesterwerk dat hij nooit wilde maken'. Maar goddamn hey, wat een knaller. Mensen die snappen wat we bedoelen snappen wat we bedoelen, en om er maar eens een platitude in te gooien: het grijpt je bij je keel en het laat je niet meer los. En nu is er Ghosteen, het gloedjenieuwe album waarvan niemand weet wat het is, hoe het klinkt en waar het over gaat, maar we zitten er klaar voor.