"Ik maak me er zorgen over dat we een stempelmachine worden genoemd"

Hoe gaat het met het imago van de Kamer? De lezerT hier een beetje kennende, weten we het antwoord op die vraag wel. Nepparlement. Tandeloze tijger. Foppositie. Met ijzeren discipline koest gehouden fractielaven van regeringspartijen, die met alle coalitiemoties meestemmen. Backbenchers & houjebekbenchers. Individuele Kamerleden zijn baantjesjagers, het aantal gewetensvolle doorbijtende volhoudende onvermoeibare volksvertegenwoordigers is op één hand te tellen, en eentje bleek bovendien toch niet helemaal onvermoeibaar omdat de oncorrigeerbare macht hem kapotgefluisterd heeft. A

Als er dan een keer een dossiertje opduikt (zoals iets met toeslagen en door de overheid moedwillig kapotgemaakte burgers, om maar wat te noemen), dan is een oud-minister er als de kippen bij om "afrekencultuur!" te huilen wanneer er doorgebeukt wordt op een dodelijk misdadig belastingregime, terwijl de Kamer ondanks onderzoekscommissies en withete en/of cynische debatten niet bij machte is om de tegenmacht te organiseren die daar een fluks einde aan moet maken. 

Maar de Tweede Kamer en niet het kabinet of de ministeries, laat staan de topambtenaren, eigenlijk de échte baas is / behoort te zijn / zou moeten zijn, die de burgers vertegenwoordigt en die meer rechten en machten heeft dan kabinet en ambtelijke kongsi. Renske Leijten deelde dat stokpaardje al met Pieter Omtzigt, maar berijdt hem vandaag even iets harder nu Omtzigt in de lappenmand ligt: "Niet de regering moet bepalen wat er openbaar wordt, maar de Kamer zelf." Medemacht, geen tegenmacht. De nieuwe bestuurscultuur heeft geen radicale ideeën nodig, maar gewoon een beetje praktische nuchterheid. De grondwetten liggen er immers al...