Sam Harris ontving Mark Lilla in zijn podcast, een Amerikaanse linksliberaal die zich fel verzet tegen identity politics en social justice warriors. Uiteraard ben je dan een nazi, dus dan hebben we meteen zin om te luisteren.

Mark Lilla: *"If you say to someone: 'You must understand me, but you can't understand me because of who you are', you completely, hermetically sealed yourself and you're unable to persuade anyone else. And so your politics become expressive, and you fall in love with noble defeats."
*Sam Harris: "...and you become a bully, too. That is what is left for you to do, by way of persuasion, because reason has failed, is to just bully people."

Identiteitspolitiek is een gif dat in debatten sluipt en van binnenuit elke discussie besmet met oneigenlijke argumenten, meestal over gender, afkomst en de ergste: huidskleur, om zodoende te bepalen wie er spreekrecht heeft en wie alleen mag luisteren. Grosso modo hebben zij die zich slachtoffer van de samenleving achten (of spreken namens mensen die zij als slachtoffers beschouwen) het alleenrecht om zich uit te spreken en dienen alle anderen slechts te luisteren.

Identiteitspolitiek vindt daarbij een gewillige bondgenoot in politieke correctheid, die dicteert dat er enerzijds een enorm (media-) platform voor deze marginale uitersten getimmerd dient te worden, waarop rabiate beweringen en feitenvrije algemeniseringen gedaan worden die vervolgens anderzijds geen inhoudelijke tegenspraak mogen krijgen. Want feiten zijn fascisme in de fake news fabeltjeskrant van de identiteitspolitiek.

Daardoor hebben we in toenemende mate te maken gekregen met racistische huidskleursorteerders die de wereld indelen in onderdrukten (iedereen van kleur) onderdrukkers (alle blanken), hysterische gendergillers (hyperindividualisten die biologische natuurwetten ontkennen om zichzelf in unieke eenpersoonshokjes te kunnen proppen om van daaruit een onevenredige inspraak te eisen in een maatschappij die zich naar hun eisen moet plooien) en postfeministische wittemannenhaters (die in hun blinde verbolgenheid maar 1 ontzegger van vrouwenrechten en ontkenner van vrouwengelijkheid kunnen onderscheiden op aarde: de witte man). 

Deze valse profeten worden via gewillige policormedia aan de wereld opgedrongen alsof zij de heilige graal van de sociale ongelijheidsstrijd zijn. Compleet gestoorde vrouwen als Gloria Wekker of Arzu Aslan krijgen platforms op om iedereen en z'n blanke burger van institutioneel racisme te beschuldigen. Verbaal agressieve maar inhoudelijk uiterst armoedige onelinermachientjes als Anne Fleur Dekker worden plots publieke spreekbuizen voor bewegingen die geen enkele andere tactiek kennen dan het beschuldigen, schandpalen en mondsnoeren van iedereen die iets doet, zegt of vindt dat hen niet zint. Mediamakers lenen niet alleen hun podia aan deze repressieve agressie tegen andersdenkenden, ze stellen zelfs hun eigen manifesten op en slaan aan het adverteerdersbellen om andere geluiden met oneigenlijke middelen te bestrijden. Wie niet buigt of zich resistent toont voor deze bloedarmoede, is een racist, een fascist, een seksist - aanvallen op imago en integriteit zijn het wapen van keus in deze verloren strijd en daarmee worden zowel slachtoffers gemaakt, als mensen tot zwijgen gedwongen. Niemand wil zijn baan verliezen vanwege een mening die door het smaldeel van sociale strijd-schreeuwers in de media tot vijandig is verklaard.

Zo zaait de identiteitspolitieke beweging een reactionaire respons van gemor, gescheld en chagrijn bij een publiek dat pissig wordt van zoveel anti-intellectuele pulp. Die respons wordt aangegrepen als "bewijs" van hun gelijk: 'Zie je wel, de onderdrukkers weigeren te luisteren dus we hebben gelijk als we hen onderdrukkers noemen'. De volgende stap is "bevrijding", door het smashen van het patriarchaat of het punchen van nazi's, waarbij dat zogenaamde patriarchaat wordt opgerekt tot alle "witte mannen"(en hun "helper wifey's") en waarbij iedereen die weigert te buigen of het waagt om terug te praten al snel onder de nazi-noemer valt. En dus gepuncht, gestenigd of getaart mag worden. Identiteitspolitieke Social Justice Warriors zuigen alle zuurstof uit het publieke debat door bij elke discussie met een geweldsescalatie te dreigen. 'Je zult luisteren, of anders...'

Het circulaire vuurpeloton van de identiteitspolitiek schiet zichzelf zodoende steeds in de voet, het hart en vooral het hoofd: acceptatie van standpunten dwing je niet af met verbaal geweld, het verstoren van tegenspraak en de sluimerende spanning van fysiek geweld dat elk moment kan uitbarsten. Het ergste is dat dit het doel op zich lijkt te zijn: de Social Justice Warriors spannen de politiek correcten voor hun karretje door niet de betere argumenten of de kracht van de rede toe te passen om sociale progressie te boeken, ze willen de tegenstand breken door afwijkende opvattingen als ongewenst te brandmerken en iedereen omlaag te trekken naar hún niveau, waar feiten ondergeschikt zijn aan "gevoel" en "beleving", en waar de defaitistische mentaliteit van de laagste gemene deler heerst.

Social Justice Warriors winnen als iedereen verliest.

(p.s. De enige bij VK die woke is, Martin Sommer dus, heeft een recensie over het nieuwe boek van Mark Lilla)