Jaren Negentig Toen Kon Dat Nog Thema Avond

In a world... waar doodnormale blankende ruftboerende mannenmannen met een afwijking richting de tapkast thans dienen te worden omschreven als *checkt journalistieke code van Bordheaumeaux onder de letters L, H, B, T, I, Q, nog een keer I, en het plusteken* "cis-gender witte heteroseksuele bij geboorte aan het mannelijk geslacht toegewezen mens zonder baarmoeder"...

...mag je daarin nog een beetje grinniken om die lullige lobbesjaren negentig van Fluitsma & Van Tijn, toen we nog relatief rustig met maar 15 miljoen bondscoaches waren, de ING-leeuw een onschuldige nationale knuffel was, iedereen wel ergens een Ruud Gullit-pruik in de verkleedkist had liggen, Formule 1-bolides volledig met drank & peuken bestickerd waren, weblogs nog niet de orde verstoorden in de borrelkringen van warm bevriend deugmedialand, de meest recente politieke moord drie-en-een-kwart-eeuw geleden was, en op televisie de reclames voor alcohol nog lekker plat, simpel en uit de losse pols gescript waren? Nee hè, dat kan echt niet meer. Zelfs het schrijven van deze zinnetjes voelt net zo nutteloos nostalgisch als het vale verlangen naar een bankbiljet met Frans Hals d'r op. De herinnering aan gisteren heeft geen functie in de wereld van morgen. Een wereld waarin de klant geen koning meer is, maar een horige van diepcynisch aandeelhouderskapitalisme. Waar de burger niet meer de baas is, maar een permanente verdachte van de Belastingdienst. Waarin de media niet meer op waarheid jagen, maar zich een gretig propagandawapen in een uitzichtloze oorlog tonen. Waarin de strijd der seksen geen verbaal steekspel meer is, maar een gevaarlijk sociaal-medisch experiment dat kritiek noch humor duldt.

Vroeger was niet alles beter. Deze reclames zijn schijtlollig. Uit de tijd. Niet meer leuk. Maar ze kónden tenminste nog. En dat biedt dus mooi geen enkele troost.