Kunst met een grote galm

Corona is voorbij maar de theaters blijven leeg. Goh hoe zou dat nou komen. Misschien hebben mensen niks gemist aan een subsidiespons waar de laatste druppels rebellie uit gewrongen zijn om plaats te maken voor een saaizurig predikersmengsel van inclusiviteit, diversiteit, gendergezeik en vluchtelingenwerk, waar ze zelf nog trots op zijn ook. Misschien heeft het iets te maken met de manier waarop de sector honderduit huilend & handophoudend de eigen nood bezong, maar als puntje bij paaltje kwam toch steeds de deuren sloot of qr-codes vroeg als Mark Rutte het zei? Of is het misschien is het de agressieve manier waarop cultuurfiguren hun vitriool uitkotsten over mensen die zich tegen de vrijheidsbeperkingen uitspraken? Zou het kunnen dat belegen jarenzeventigexposés niemand nog verrassen, shockeren of op een speelse manier aan het denken zet? (Het was relevantere kundstdt geweest als er een bordje “Werving en Selectie D66” naast had gestaan.) Misschien zijn wij wel enorm aan het projecteren in dit stukje tekst, over waarom wij ons dood vervelen op de beademingsafdeling van het volkshospitaal dat we kennen als “de cultuursector”. Maar hoe dan ook. Het antwoord op lege zalen zal wel zijn dat er meer subsidie uit de staatsruif naartoe moet om de palliatieve podiumkunsten nog wat extra tijd te gunnen om zichzelf opnieuw uit te vinden om demense te overtuigen dat het zesduizendste toneelstuk dat het publiek moet confronteren met witte schuld en zonde in tijden van migratie en #MeToo heus wel het bekijken waard is.