Jonge ambtenaar gegrepen door hoofdpersoonsyndroom

Zilte tranen in NRC Ambtenarenblad. Een jong ambtenaartje is erachter gekomen dat ze werkelijk alle zevenvinkersboxjes kon aantikken in haar lange aanloop naar het Echte Leven, om vervolgens alsnog te maken te krijgen met mensen die een andere kijk op de rol en het functioneren van de overheid hebben. Dus dan wend je je zoals dat heurt tot de cognacgeurige courant om die mensen naar één hoek te vegen en aldaar te reduceren tot clichés (complotdenkers en "ontevredenheidsstemmers op BBB"), om aansluitend niet te suggereren maar gewoon droogletterlijk te beweren dat "...er gaan bij de overheid ook veel dingen goed die (blijkbaar) te saai of te veel routine zijn om nieuwswaarde te hebben. En er werken veel mensen met hart en ziel voor Nederland, zoals ik." Nou zullen wij hier niet alle ambtenaren over één kam scheren want zo we één ding nog steeds best geloven in Dit Land, is het dat mensen die voor de overheid werken in de meeste gevallen inderdaad het beste met Nederland voor hebben. Dat hun idee van 'het beste' niet altijd overeenkomt met óns idee van 'het beste', ja dan hadden we zelf maar ambtenaar moeten worden maar wij wilden liever de vrijheid behouden om gratuit commentaar te leveren, zonder geknecht te worden door Citrix-omgevingen in muisgrijze gebouwen waar schoenpoetsmachines staan en Onbewuste Bias-bijscholingen verplicht worden gesteld.

Maar: vroegbejaarde ambtenaren van ergens in de twintig die denken dat Werken Voor De Overheid betekent dat je recht hebt op een seefspees waarbinnen je gevrijwaard bent van kritiek, wantrouwen of public scrutiny omdat je het allemaal zo goed bedoelt, daar trappen we niet in. Main Character Syndrome, heet dat. Kijk The Truman Show een keertje, Lauren Marijnen, misschien valt het kwartje dan dat je vooral tegen een spiegel staat te klagen. Er zit geen 'ik' in overheid en de burgers waar je iedere dag voor werkt, dát is Nederland. Ook voor degenen die jou en je collega's stom vinden. Maar de raamambtenaren, doofpotters, diversiteitszeloten, pennenlikkers en stempeldrammers die zich onder jouw gilde bevinden genieten wel meer bescherming van baan en bestaanszekerheid dan de toeslagenouders of de gasgroningers ooit gehad hebben. Echt. Zo'n enorme carrièreladder van een LinkedIn bij elkaar sporten en dan deze platte ik-vorm-huilzang componeren, ergens tussen die potentie en dat sentiment zit de werkelijke kloof tussen burgeronvrede en bestuursmentaliteit. Wil je laten zien dat je het beste met Nederland voor hebt? Haal dan eerst de bezem eens door je eigen "bedrijf". Vertrouwen is geen gunning, het is een verdienste.