Willem Holleeder knikte me bijna onmerkbaar toe. Voor hem kwam dit helemaal niet als een verrassing. De laatste weken had ik met hem in de auto regelmatig over misdrijven en dan met name ontvoeringen gepraat. Nog eens gefilosofeerd over onze eerste pogingen, die wij Operatie Rolls Royce hadden genoemd en die ik in mijn speechje nu ook weer had aangehaald. We hadden het gehad over de risico's, de moeilijkheden van een kidnap. Waarom er toen niets van was gekomen, hoewel we er behoorlijk wat tijd en moeite in hadden gestoken. Nu, op dit moment, begreep hij dat deze gesprekken niet helemaal vrijblijvend waren geweest, althans niet van mijn kant. Om een uurtje of half twee hief ik de zitting op door te zeggen dat we de zaak niet op nieuwjaarsdag al rond hoefden te hebben en dat onze families zaten te wachten op onze komst. Dus we sloten 'Het Groene Paradijs' af en gingen gezamenlijk naar beneden. Toen ik het portier van mijn Mercedes wilde openen, riep Willem van de overkant van de straat. 'He Cor...!' Ik draaide mijn hoofd naar hem toe en zag hoe hij alleen zijn duim op stak. Het zei voldoende.