De man met de gouden tanden - tevens vriend van de site - dook weer eens op in de mail, en met zijn welbevinden publiceren we hier een stukkie tekst van Dennis Honing over de vreemde reflex van Jozias van Aartsen om fundamentalisme de hand te reiken.

Burgermeester van Aartsen wil ook in Amsterdam samenwerken met salafisten. Mijn visietje daarop: 

1 - Van Aartsen ging in Den Haag in zee met de As-Sunnah moskee, een moskee die voorheen geld inzamelde voor de jihad in de Kaukasus, een imam had die ziekten en de dood wenste voor Ayaan Hirsi Magan en Theo van Gogh, en een klas had waar jongens als de reeds veroordeelde Azzedine C. ooit werden opgeleid. Deze moskee maakte een praktische ommezwaai, maar heeft dat theologisch nooit nader kunnen verklaren - en niemand wist dus of de zwaai naar links, ook weer een zwaai naar rechts zou kunnen worden. Van Aartsen gokte dus. (En gokte verkeerd - red.)

2 - Er is een subgroep van salafisten die trouwer is aan de Nederlandse overheid dan welke andere islamitische groepering dan ook. Dit is echt zo. Alleen zijn er meerdere salafistische groepen in Amsterdam, en als Van Aartsen in Den Haag al koos voor de 'verkeerde' groep, wie zegt dan dat hij het in Amsterdam wel goed zal doen in zijnkeuze? 

3 - Het voornaamste punt, denk ik: Wat Van Aartsen doet, is eenzelfde soort fenomeen als het gemeentelijke inzetten van buurtvaders. Met name de Marokkaanse jongeren zijn een last voor de grote en middelgrote steden. Deze jongeren hebben geen respect voor blanke omwonenden, stadswachten en agenten. Waar ze wel respect voor hebben zijn twee, door culturele opvoedingen voorgeprogrammeerde zaken. Te weten: soortgenoten en praktiserende moslims. Dus door buurtvaders in te zetten gaat een seculiere gemeente leunen op het culturele fenomeen dat het voor Marokkanen een schande is om uit te vallen tegen een oudere mede-Marokkaan, die uiteraard (zoals alle Marokkaanse mannen van die generatie) zelf ook weer kinderen hebben waar men een schaamte tegenover zou kunnen voelen, of onderling conflict mee zou kunnen creëren. Met deze salafisten werkt het gelijksoortig. Veel Marokkaanse jongeren ervaren een op schuldgevoel gestookt respect tegenover praktiserende moslims. Deze salafisten worden dan gezien als hen die wél kozen voor 'het goede'. Het zijn niet zozeer bakens van licht, maar temeer een spiegel van de eigen 'wereldse' imperfectie. Tegen deze bakens van watzoumoeten kun je natuurlijk niet uitvallen. Dit zijn mannen van God. 

Van Aartsen had het als koloniale functionaris in Java niet slecht gedaan met deze spelletjes. Helaas voor hem zijn we aanbeland in 2018, en zijn we niet op Java maar staan we op de eigen kleigrond. En daar staat dit koloniseren van het eigene heel laf. Heel zwak. Heel onzeker. Om nog maar te zwijgen over het feit dat we tegen de Marokkaanse jeugd zeggen: 'Het is logisch dat jullie blanke buurtbewoners en wijkagenten uitschelden en negeren, veel beter is de vermaning van de eigen etnisch culturele groep'.