Wat Rotterdam is voor Nederland, is Izmir voor Turkije: de stad van werkende geen gelul-mensen. Het is de stad waar het geld verdiend wordt, waar men het hart op de tong heeft en waar de raki vloeit, liefst met een visje – ook Turkse vis moet zwemmen.

Net als Rotterdam is het de stad die rood kleurt als er verkiezingen zijn; alleen wonen er net iets meer Turken daar (gelukkig) en betekent het rood er net iets anders dan hier.

Waar de Nederturkjes hier met de Turkse vlag wapperen en hardop schreeuwen dat Erdogan hun verlosser is, betekent die Turkse vlag in Izmir vooral dat Turkije niet van Erdogan is. Izmir is de stad waar Atatürk’s erfenis de scepter zwaait. Vrouwen zijn er mondig, hun schoonheid steken ze niet onder stoelen of banken en dat gelovige gelul van Erdo en de zijnen mogen ze stoppen waar de zon nooit schijnt. Geloven doe je maar achter je voordeur – respect.

Mijn Facebook kleurt rood deze dagen. De Izmir Turken zijn massaal de straat opgegaan om de tegenkandidaat van Erdogan, Muharrem Ince, een hart onder de riem te steken. En massaal is dan ook massaal. Met jaloezie kijk ik naar de passie van de Izmirli’s, het is een (zoveelste) doodsstrijd die zij met Erdogan voeren. Erop of eronder, zondag - Turkse verkiezingen - lijkt er een begin aan het einde te komen aan het tijdperk Erdogan. Ze vechten om iets wezenlijks: vrijheid. Het is geen wonder dat wij nergens voor te porren zijn; onze ‘democratie’ en ‘vrijheid’ zijn zo vanzelfsprekend dat we niet eens in de gaten hebben hoe snel dat afgebroken wordt. We worden langzaam gekookt en degenen die er wat van durven te zeggen, worden weggezet als hofnar. Rechts-rabiate hofnar, uiteraard.

“Hoe is het daar?”, vroeg ik een vriendin van de week. Het verhaal verandert nooit: de economie is ingestort, de kinderen gaan het land uit – ouders die vrijwillig van hun kinderen scheiden, vrijheid boven alles. Na de miljonairsdrain volgt de brain drain: een dochter gaat in Parijs studeren, een andere dochter in Gent en een zoon in Spanje. Dochter wilde naar Delft maar kreeg in Gent een volledige beurs. “Scheelt toch 40/50 duizend euro op jaarbasis. De economische crisis is onbeschrijfelijk.” Hoe overleven de armen dat? “Ebru, de armen zijn toch al arm. Die zijn hier beter in dan wij.” Izmir logica, in Turkije mag je zoiets tenminste nog zeggen. Bovendien haten ze de Neder- en Euroturken net zozeer als ik. “Erdogan heeft die stemmen uit Europa zó hard nodig. En jullie faciliteren dat. Fijne bondgenoten van de islam zijn jullie!”

In een land dat bij elkaar wordt gehouden door fraude en intimidatie, is er nog steeds hoop dat Erdogan oprot. Hoop doet leven, leven is lijden. Ik heb bewondering voor mijn Turkse vrienden. Ik ben blij dat ik niet in hun schoenen sta, laat staan in hun land woon. Ik gun Gavur Izmir, het goddeloze Izmir, dat ze de weg effenen naar een Erdoganloos Turkije, met dezelfde vrijheden die de Nederturken in Nederland genieten.