Je mag het allemaal niet zeggen maar potver wat hebben we er wat moois van gemaakt, dat Indië. In luttele jaren van een achtergesteld half-Mohammedaans zwikkie fuckeilanden een bloeiende kolonie die in het Interbellum de wereldwijde motor was van de moderne tijd, omdat rubber en benzine, de stille krachten achter de T-Ford, daar zo lekker gedijden onder blanke hand. Mooi man, plantages: indigo voor de spijkerbroekjes, suiker voor de zoete trek en koffie om lekker wakker aan de werkdag te beginnen, alsook een koppie thee voor bij de thee. Deden we gewoon even. Niet meer een beetje aanhannesen met buffels en rijst, maar gewoon BAM hupsa de 20e eeuw insleuren. Toen kwam de Jap en toen was het klaar: de witte mensen moesten in het kamp, de lichtbruine soms ook, de gewone bruinen niet en toen de Jap weg was wegens njoeks dacht men dat men het wel zelf kon en werden de witte mensen met speren het land uitgetrapt. Dat probeerden we tegen te houden door jongens uit de provincie met een geweer de jungle in te sturen en die veranderden vervolgens in paranoïde moordmachines die hele dorpen platschoten als ze schrokken van een raar geluid. Het hielp niets en Indië was niet meer van ons. Nu hebben we als enige herinnering nog Couperus, een paar blauwe mensen die leuke muziek maken of mooie tekstjes typen over een wereld die niet meer is en kunnen we op woensdagavond lekker genieten van de blauwe hap bij de toko op de hoek. Tot zover  Indië Verloren, Rampspoed Geboren in één minuut. Herdenking bij de NPO hierrrrrrr. Tokkelen op de onlinegamelan mag met de tag #ikherdenk.