Luchtige tragiek in tijden van triage

We zitten binnen, we mogen niks, en overal waar je klikt lees je over zorgen, ziekte en de dood. Tijd voor een biertje en een goed verhaal. Persoonlijke anekdote schrijver dezes, als aansporing om je eigen raarste verhaal in de panelen te delen.

Het grootste deel van het eerste decennium van deze eeuw werkte ik bij een taxibedrijf op mijn geboortegrond in West-Brabant. Dat bedrijf heeft een uitvaartservice, en als er één door verdriet en droefenis gedomineerde sociale sector is waar ontzettend veel te lachen valt, is het wel de uitvaartbranche. Nee, niet uit disrespect - maar om te kunnen verwerken waar je mee bezig bent: dode mensen, en de rouwverwerking van hun nabestaanden. 

Het taxibedrijf had een zogenaamde 'overbrengdienst'. Als er iemand overleed, moesten die (altijd in tweetallen) gebeld worden om met een rouwwagen de overledene op te halen op huisadres of in het verzorgingshuis, en naar het mortuarium te brengen waar ze gewassen en verzorgd werden voor een eventuele avondwake en de uitvaart. Omdat ik vaak op (weekend-) nachten mijn diensten reed, rolde ik ook in dat team omdat er dan 's nachts één iemand minder uit bed gebeld hoefde worden. 

De eerste keer zal ik nooit vergeten: het ophalen van een hoogbejaard frêle vrouwtje deed me niet zo veel. Op de brancard, in de auto, bijna een zakelijke handeling. Het was na aankomst in het mortuarium, waar mijn ervaren collega naar een deur wees en zei 'Doe even open, ze moet daar in' en ik ineens in een koelcel met vijf lijken stond, in verschillende staat van verzorging: van poedelnaakt tot volledig gekleed en opgemaakt. En ja, teenkaartjes. Daarna moest ik buiten toch even vijf Marlboro-minuten bijkomen in het besef welke onschuld me zojuist was afgenomen.

Daarna heb ik nog tientallen mensen "overgebracht". Overigens nooit echt tragische gevallen (jonge mensen, zelfmoord of treinspringers), daar hadden we beter getrainde mensen voor. Maar wel heel veel hoogbejaarden, uit zorg- en ziekenhuizen. Wist u dat in veel ziekenhuizen de dode mensen in de centrale keuken één koelceldeur verderop van het ziekenhuisvoedsel worden gelegd? Architectonische logica, waardoor ik in het Liefkenshoekziekenhuis in Bergen op Zoom wel eens oog in oog stond met een heleboel hangende hammen. Verkeerde deur, sorry. Bij het wegrijden reed ik met zo'n enorme Amerikaanse rouwwagen het paaltje van de slagboom uit de grond. De kok stond tweemaal gierend van het lachen achter het raam.