Landjepik in Rotterdam

'Everywomen' en 'everymen' noemt kunstenaar Thomas J. Price de personen die hij afbeeldt en waarvan er eentje sinds een paar maanden voor het station in Rotterdam prijkt: "Het zijn geen specifieke mensen." De vrouw met haar onovertroffen gelatenheid is iedereen en niemand. Een vrouw zonder naam, identiteit en achtergrond. Vrij van stigma, culturele bagage en vooroordelen. Tot nu. Vandaag kwamen de ongewenste bezoekers hun vlag sjerp op haar vrije lichaam planten. Ze is toegeëigend door andermans agenda. Gekoloniseerd. Weer niet geleerd van de fouten uit het verleden.

Blanke man zwaait met de subsidiezweep.

Het is weer feest bij de Rupsjes Nooitgenoeg van de slavernijstrijders. Want zelfs nu het herdenken van het slavernijverleden hoog op de maatschappelijke agenda staat hebben ze iets gevonden om ontevreden over te zijn. Al die aandacht voor het onderwerp zou clubjes aantrekken die veel beter zijn in het verzamelen van subsidie en daardoor meer subsidie krijgen. Dit ten koste van de amateuractivisten die weliswaar dieper in de kennis zitten, maar volgens de subsidieverstrekkers blijkbaar minder geschikt zijn voor het zorgvuldig besteden van honderdduizenden euro's. Grote schande volgens Linda Nooitmeer (name for the job) van het Nationaal instituut Nederlands slavernijverleden en erfenis (NiNsee), want die is blijkbaar groot voorstander van het gatekeepen van het herdenkingsactivisme. En daarom speelt ze met één hand op de racismekaart in op het witte schuldgevoel. "Net als tijdens de slavernij worden zwarte mensen niet gehoord. Het is bijna koloniaal." Zo, we zijn weer terug bij af. Kolonistenknuffelaar Nederland is wederom de slavendrijver en de subsidieverdelers houden met de financiële zweep in de hand de slavenkenners onder de duim. Wat is het leven toch heerlijk als alles altijd de schuld van anderen is.