Vuistpompje voor de Eighties 020 Gayscene in Het StamCafé

Woensdag 21 juni

Kater van Pilsdonk & de homocaust

Ik zit niet snel te snotteren als ik naar een film of een documentaire kijk, maar All the Beauty and the Bloodshed raakte een gevoelige snaar bij mij. De documentaire is een soort biopic van de geweldige fotografe Nan Goldin, met als rode draad haar succesvolle kruistocht tegen de Sackler-familie, die miljardair is geworden met het zeer verslavende OxyContin, waaraan een half miljoen Amerikanen ten onder ging. Eerder zag ik al de aangrijpende dramaserie Dopesick over de Sacklers, de “smerigste drugsdealers uit de geschiedenis”. 

Ik kwam voor het eerst in New York in 1980, op de dag dat John Lennon werd vermoord. Dat waren de hoogtijdagen van Nan Goldin en haar aanhang, en tevens de duisterste jaren uit de geschiedenis van Gotham. Ik was punk en voelde me als een vis in het water in bijvoorbeeld de CBGB en de legendarische Mudd Club, die vaak als decor dient in All the Beauty and the Bloodshed. Maar daarom zat ik niet te snotteren, vanwege die blast from the past. Ik herkende veel van haar permanente verslavingsperikelen en haar cold turkey’s maar het gruwelijkste deel van de docu is de ravage die AIDS aanrichtte in de hechte vriendenclub van Goldin. Ook in het Amsterdam van de jaren tachtig sloeg de grote ziekte met de kleine naam (Prince) genadeloos toe.