Rijks[spatie]Museum zoekt iemand die bordjes kan verhangen

Kun jij heel goed zuinig en afkeurend kijken in het aanzien van nationale kunstschatten, zoals de twee dames hierboven? Wil jij afkomst en huidskleur weer belangrijk maken in het historische perspectief? Ben jij scherp genoeg om op alle stillevens zout te leggen, bijvoorbeeld door een vergrootglas op het zout te leggen? Wil jij een artistieke werkelijkheid creëeren waarin iedereen zich te allen tijde in alle kunstwerken kan herkennen en belangrijker nog: zorg wil dragen dat alles en iedereen van alle rassen, gezindten en genders zich sociaal veilig voelt in het Afzeikmuseum? Ben jij bereid een oogje dicht te knijpen wanneer marxistische psychiatriegevalletjes een pot lijm of een blik soep mee naar binnen smokkelen en hun loensende blikken over onvervangbare werken laten glijden? Kortom: wil jij Martin Bosma, de laatste der cultuurkruisridders, assisteren  om hem tot in de historische eeuwigheid schamperende twitterdraadjes te laten maken, tegen een herstelbetaling die op kan lopen tot wel 5266 euro per nazaat maand? Solliciteer dan nu bij het Rijksmuseum! (via)

STIJLLOOS ARTISTIEK BONUS ADVIES: Wie zich niet in kunst wil herkennen, kan zich voor slechts 550 euro kapot ergeren aan dit werk.

In de krant van cultuurmarxistisch Nederland is per ongeluk een opiniestuk geplaatst waarin staat dat cultuurmarxisme intellectuele MOORD is. Dus nu is iedere linksmens en z'n kwetsmillennial in de war.

De term cultuurmarxisme (de identiteitspolitieke strijd tegen "maatschappelijke constructies" die verantwoordelijk zouden zijn voor de "onderdrukking" van minderheden, oftewel de bekende 'witte mannen zijn patriarchaatnazi's'-retoriek) werd deze week ineens veelbesproken onder mainstreamers in de media, omdat hij op nogal ongelukkige wijze tot hun safe spaces doordrong via Filterbubbelhof. Namelijk dankzij de ietwat incoherente thuiswoner Sip Lukassen. Online zingt de term al jaren rond (kijk hier maar, Sid in januari 2016 al over z'n boek Avondland & Identiteit via Café Weltschmerz op GeenStijl), dus wij waren op onze beurt weer verbaasd dat regressief links zich zo fel tegen Lukassen keerde. Zonder te (willen) luisteren, uiteraard, maar meteen op de man. Zomaarvoorbeeldje:

Twee dagen later kregen de deugneuzen nog eens een schok, toen het cultureelmarxistische NRC per ongeluk een opinie van Eric Hendriks over de gevaren van hun eigen morele hobbypaard afdrukte. 'Er waart een cultuurmarxistisch spook door ons diversiteitsdebat', zo heet het stuk en daar zijn allemaal cultuurmarxisten het natuurlijk niet mee eens. Sterker nog, het bestáát helemaal niet, dat hele culturele marxisme. De Ongelezen Amsterdammer noemt het "een complottheorie voor paranoïde rechts", zoals ze alles wat hen niet bevalt afdoen als een complot tegen hun eigen weldenkendheid. Het stuk trapt af met een Godwin, want weet je wie ook tegen 'cultuur-bolsjewisme' streed? Juist. De NSB. Prima. Mensen die iets niet willen horen, vinden altijd wel een zin of een woord om het te kunnen negeren. Of een Godwin dus. En dat ze Thierry (en GeenStijlreaguurders) in één hoek schilderen met Amerikaanse puntmutsnazi's, daarop mag Baudet niet reageren in het haatzaaiblaadje voor blanklinkse reservaatbejaarden.

Maar terug naar het artikel van Eric Hendriks, want die zet wel degelijk een goed verhaal neer. Hoewel het een boel gemauw over Mao en gezemel over Stalin bevat, is het tenminste een keer iemand die context geeft in plaats van lui links begint te gillen dat Baudet en Cliteur fascistoïde theorieën opstoken. Cultuurmarxisme is namelijk echt wel een bestaand fenomeen, en sowieso meer dan een hysterische angst van alt-rechts over de culturele ondergang van het Avondland via homeopathische omvolking. Cultuurmarxisme als theoretisch kader is een prima beginpunt van een maatschappelijke discussie, al was het alleen al omdat het laten vallen van die term vanaf de start de sukkels uitfiltert die in al hun geestelijke armoede onmiddellijk beweren dat het niet bestaat. Prima Tom-Jan, jij bent af, kunnen we verder met de mensen die wél mee willen denken.

Niet veel mensen, misschien wel helemaal geen, zullen zichzelf cultuurmarxist noemen, maar dat wil dus niet zeggen dat ze niet bestaan. Cultureel marxisme is geen ledenvereniging met abonnees, het is een paraplubegrip waaronder gedeelde aspecten van diverse sociale en identitaire strijdgroepjes samenkomen. Zie het als een Venn-diagram voor sociale dogma's.

Waar er vanuit conservatief rechtse tot rechterarmrechtse groepen voor een behoud van hogere cultuur en culturele waarden van een identitaire meerderheid wordt gestreden met gezwollen termen als 'omvolking', 'Avondland' en 'islamisering', voeren de cultuurmarxisten een strijd om de middelmaat van specifieke minderheden tot maatschappelijke norm te verhe.. verlagen.

Diverse activistische stromingen - die zelf constant ruzie met en over elkaar maken - delen cultuurmarxistische trekjes. We noemen bijvoorbeeld de feministen, postmodernisten, SJW’s, gendergelijkheidsjagers, huidskleurhuilies en beroepsmoslims. Van elke groep vertoont hun strijd overkoepelende trekken waarin ze op vaak agressieve of zelfs extremistische wijze hun eigen uitzonderingspositie opeisen op basis van secundaire (en intellectueel inferieure) schijnargumenten zoals huidskleur, geloofsovertuiging of het hebben van een kut (al dan niet na een verbouwing). Dat verpakken ze bovendien als een strijd voor gelijkheid en gelijke behandeling, maar in wezen komt het er op neer dat anderen (meestal de blanke en/of autochtone en/of mannelijke bevolking) vooral hun kop moeten houden en/of plaats moeten maken voor de zelfverklaarde slachtoffers van onderdrukkende sociale constructen. 

Op basis van dat armoedige simplisme wijzen deze koepelcultuurmarxisten naar mensen die geen afwijkende huidskleur hebben, of geen kut, en roepen dan: daar zit de vijand, pakt ‘em! 'Alle blanken zijn racisten', zeggen de Gloriawekkers en Sylvanoïden. 'Vrouwen gaan gebukt onder het patriarchaat', jengelen de Stellingdametjes. 'Wij zijn altijd het slachtoffer van iedereen, wij worden onderdrukt, we zijn de nieuwe joden', prevelen de beroepsmoslims. En natuurlijk: 'Vrijheid van meningsuiting is een sociaal mechanisme van de meerderheid om minderheden mee te onderdrukken', huilen SJW's. Stuk voor stellingen met de diepgang van een soepbord die niet worden ingebracht om zelf hogerop te komen, maar om de vijand omlaag te trekken, naar een niveau van gedeelde (intellectuele en culturele) armoede.  De vijand, ja, want van debat is bijna geen sprake meer bij de cultuurmarxisten.

Dit omlaag trekken gebeurt op min of meer dezelfde manier waarop het sociaal-economische marxisme ook tot gedeelde armoede leidt, en niet tot collectieve verrijking. Weerwoord tegen deze giftige denktrant wordt namelijk al snel in de hoek van racisme, fascisme en seksisme gedrukt. De MSM en haar telefoonklapperparade van ketelmuzikanten gaat daar bovendien te vaak te klakkeloos in mee, omdat het allemaal zo lekker aansluit op hun eigen doel om te deugen in diversiteit (nietwaar, Shula Rijxman?), maar ook omdat het bijna als natuurlijk aansluit op de Nederlandse maaiveldmentaliteit om elkaar klein te houden en de ene groep niet te veel kans te geven zich sneller of verder te ontwikkelen dan een andere groep. De achterblijver bepaalt de norm.

Mede vanwege de gretige mediaverspreiding van slechte ideeën is er in hoog tempo een knellende vorm van sociaal toezicht ontstaan. Sylvana krijgt om de haverklap een platform voor haar waanzinnige racismeverwijten, die bovendien zo nadrukkelijk onweersproken blijven dat iedereen die ageert tegen de onzin van La Simons al snel als racist wordt afgeschilderd. De islam wordt al jarenlang door NPO, MSM & politiek opgedrongen als een verrijking van heilzame diversiteit, gewenste multiculturaliteit en lekker dineren, zonder dat de zwarte bladzijden uit de Koran daarbij eerlijk benoemd en besproken worden. Gevolg is dat al wie zich kritisch uitlaten over de islam, al snel als islamofoob worden gebrandmerkt. Zelfs de vrijheid van meningsuiting wordt steeds vaker synoniem gesteld aan oprukkend fascisme, zeker als die vrijheid gebruikt wordt om tegendraadse meningen te deponeren, omdat het adagium 'je mág het wel zeggen, maar je hóeft het niet te zeggen' de norm is geworden bij "fatsoenlijke" mensen. Steekhoudende, intellectueel uitdagende argumenten of überhaupt een drift voor debat worden bij dit alles effectief gesmoord. Het wapen van de cultuurmarxisten is sociale controle: zorgen dat afwijkende geluiden als verdacht, gevaarlijk en verraderlijk worden gezien. Wat de Groene doet, dus: noem mensen "paranoïde rechts" en je hoeft al niet meer op hun betoog in te gaan.

Cultuurmarxisme is uiteindelijk een beetje een blasé synoniem voor doorgeslagen gelijkheidsdenken (of -waanzin) en het sociale streven naar eenheidsworst waarin iedereen evenveel gelijk is en geen enkel idee beter of slechter is (of mag zijn) dan ieder en elk ander idee. Dat streven wordt gepropageerd door lieden die daarover de morele boventoon voeren en autoritair totalitarisme claimen op een manier die doet denken aan hoe in het toegepaste marxisme (beter bekend als communisme) ook een handjevol better animals de dienst uitmaken, maar dan op het sociaalculturele vlak van de samenleving. Cultuurmarxisme, het bestaat. Het zit overal. En het moet dood.