Zuur is ook een verworven smaak, Ellie

“Laten we alsjeblieft positief zijn”, smeekte Ellie Lust bij Jinek hierboven over de critici op het coronalied, en dat is precies het probleem. 

Beren achter het raam, slingers met strijdbare leuzen ophangen, uit je raam applaudisseren voor de zorg of in slechte samenzang van het balkon blaten met je buren: allemaal legitieme manieren die mensen kunnen aangrijpen om de huidige onwerkelijke situatie proberen te behappen. Maar er schuilt een groot gevaar onder zulk sentimentalisme, en dat is dat het volstrekt intolerant is voor andere, minder vrome uitingen van stressverlichting en overdruk.

Er moet altijd en overal, in iedere talkshow en in alle programma’s, in dit hele emo-zieke en mentaal melaatse polderland, maar rekening gehouden worden met het sentiment en de gevoelens van mensen, maar er zijn ook heul veul burgers die hun acceptatie of verwerking van deze coronakutzooi liever uit hele andere vaatjes willen tappen.

Marc Dutroux
Sentimentalisme is een vorm van emotionele capitulatie, vermomd als de schijn dat je de strijd weigert op te geven, en sinds deze week verpakt in een oorpijnigend lied met een onuitstaanbaar slechte tekst. Zelfs Marc Dutroux zou dit nooit zo gedaan hebben, omdat hij niet zou kunnen leven met de schaamte. 

Oei. Die laatste zin, was dat nou nodig? Volmondig: ja. Omdat het zo’n hyperbool is, dat het overduidelijk een grap is. En dat helpt. Het lucht op. Dat is zo’n ander vaatje, voor mensen die verlichting zoeken in iets dat schrijnt (zoals sarcasme, cynisme en snoeiharde humor) in plaats van bij iets dat kwijlt, zoals dat kansloze, lelijke coronalied waar we van Ellie Lust allemaal “alsjeblieft positief” over moeten zijn.

La Lust had zelf ooit een vitaal beroep, maar ze koos voor zichzelf en de vergankelijke roem, in plaats van praktische dienstbaarheid aan de veiligheid van de samenleving, en zodoende zat ze dus op televisie uit naam van het opgedrongen sentimentalisme alle mensen die helemaal geen zin hebben om behalve corona ook nog oorkanker te krijgen voor augurk uit te maken.

Fijn voor je hoor, als je troost vindt in dat coronalied. Maar verwar die kwijlsong niet met strijdbaarheid, het is een vorm van verliezen en dat toont zich in het totale gebrek aan artistieke kwaliteit. Het bedrog van de goede bedoelingen maakt de uiteindelijke uiting irrelevant. Niet voor iedereen, wel voor velen. En het zijn er velen, die niet op zo’n opgedrongen canon van capitulatie zitten te wachten.

Blatende BN'ers
Ellie Lust en haar blatende BN’ers eisen van iedereen die klapt en juicht voor de vitale beroepen (en dan bedoelen we de zorgverleners in de ziekenhuizen en de vakkenvullers in de buurtsuper, niet de brakende hoofden in de talkshows), dat zij nu als vleesgeworden versie van dat applaus worden gedragen. Voor dat kutlied, met z’n larmoyante janktekst, haastig in elkaar geflanst door opportunisten die een emotioneel gat zagen om in te springen, omdat zangers, liedjesschrijvers en zéker BN’ers verder feitelijk en functioneel volkomen nutteloos zijn tijdens een pandemie.

Je kunt op zo’n korte termijn geen kwaliteit verwachten van een (en we schamen ons bijna om het zo te noemen) “artistieke” uiting van saamhorigheid, laat staan dat je de relevantie er van af kunt dwingen. Maar het sentimentalisme eist collectieve zelfmisleiding in deze moeilijke tijden, en die werkt alleen als iedereen meedoet. Dus je *moet* positief doen, van voormalig agente Ellie Lust, die ooit een vitaal beroep had waarin ze nu, júist nu, heel nuttig had kunnen zijn. Maar het enige dat zij nu doet, is het sentiment handhaven - op straffe van augurk.

Maar oh, oh, oh, laat ons schijnen als de zon schijten op die song.

Nou moe, en wij dachten dat de makers vonden dat Nederland deze muzikale opkikker zo hard nodig had?

Oh. Een van de vier auteurs van het Coronalied zitten woedend in de mail. Luc Weegels ("ken je wellicht van zijn deelname aan de Gouden Kooi of als rapper Double L", nope - red.) dreigt met een acuut kort geding als we z'n demotape van de door niemand aangevraagde sentimentsdrein niet 'per direct' offline halen. Sja, die schrijvers hebben ook een kudtzondag natuurlijk. Heel Nederland laat al twee dagen luidkeels weten geen Fluitsma of Van Tijn zin te hebben in dat hele coronakutlied, en dat uitgerekend dat vermaledijde rotblog GeenStijl dan weer op zondagmiddag een uitgelekte versie van tekst & demozang heeft weten te publiceren in een topic waaronder ruim zeshonderd comments staan die allemaal terug te brengen zijn tot braak-emoji's - dat is natuurlijk niet het inclusieve sentimentalisme waar ze op gehoopt hadden met hun maatschappelijke samenzang.

Maar goed, wij hebben ook écht geen zin in een stom kort geding over een lied dat sowieso al niemand wilde horen, dus we halen na ruggespraak  met onze eigen zwarte kip het topic wel weg hoor. We hebben onze roflol al wel gehad, en bovendien bewijzen we er heel Nederland een dienst mee. Zolang het duurt althans, want op maandagavond wordt het coronalied bij Jinek alsnog onvermijdelijk openbaar en daar helpt dan weer geen kort geding tegen, hoe een bunder BN'ers gaat bewijzen dat ze echt géén idee hebben hoe overbodig, ongevraagd of ongewenst hun inmenging in deze nationale treurtoestand is. We kunnen alleen maar zeggen: de cafés zijn gesloten, maar je radio is ook niet meer veilig. Gelukkig zijn er moderne alternatieven.

P.S. Luc, leer ff het verschil tussen 'mits' en 'tenzij'.

Scoop die je eigenlijk helemaal niet wilt hebben - sorry Nederland, maar dit is Coronalied "Zon".

Gekregen van een gebarentolk in een ontsmettingssluis van een niet nader te noemen intensive care: het Coronalied dat 100 BN'ers maandagavond bij Jinek zouden presenteren, maar dat bij dezen via GeenStijl is uitgelekt (waarvoor onze nederige excuses). Bovenstaand audiofragment is vermoedelijk een demo-versie van de makers, maar onderstaande tekst is dus de volgende epidemische ellende die we vanaf nu als collectief onderliggend lijden bij corona zullen moeten ondergaan:

ZON*
En oh oh *
Laat ons schijnen als de zon
Laat de wereld zien hoe het kan zijn
Zo oneindig mooi
Als we schijnen als de zon
Schijnen als de zon

Dag, mevrouw in het verzorgingshuis.
Hoi, opa en oma.
Hé, meisje aan ’t infuus.

Goedendag, broers op de boerderij.
Hi, jongen op je kamer.
En hallo oude mijnheer helemaal in zijn eentje thuis.

Vader met je pasgeboren baby.
Single in je stille flat.
Zusters in de zelf-quarantaine.
Moeders die hun kinderen missen.
Ik mis jou ook, mam.

Jij. Jullie.
Wij.
We letten op elkaar.
Doen we.
We klappen, bellen, skypen, appen.
Doen we.

Naar jou. Naar jullie.
Want wij.
We horen bij elkaar.
Doen we.

Jij. Jullie.
Wij.
We zorgen voor elkaar.
Al is het op een afstandje.
Doen we.

De vogels fluiten.
Bloemen komen uit.
Dat is net als anders.

We denken aan elkaar.
We klappen, bellen, skypen, appen.
Doen we.
Samen voor elkaar, samen voor jou.

Nou. Toch nog een soort Songfestivalgevoel. The Netherlands, your voting scores please?