Amai

Op zoek naar de Boze Blanke Belg dacht ik in eerste instantie aan Guy Verhofstadt, die met het schuim op zijn bakkes stond te krijsen op het Maidan-plein in Kiev. Nonkel Guy is bovenal een Vieze Blanke Belg, met het vettige kapsel van Freek de Jonge uit de jaren zestig en een fietsenrek in zijn muil, dat ongetwijfeld de stank van een willekeurig massagraf verspreidt. In het Europees Parlement ging de man ook vaak als een maanzieke tekeer, en meestal zonder publiek. Je zou haast denken dat Verhofstadt op een dieet van crystal meth leeft maar de woede is gewoon gespeeld. Hij is een nihilistische brulboei voor de bühne. De Belgische artiest Plastic Bertrand speelde net als Verhofstadt ooit ook eens heel boos, maar die zong Ça plane pour moi niet zelf.

Ik woonde al in 1980 in Antwerpen en ken de Belgen als mijn broekzak. 't Stad was een punk-paradijs, met kroegen als het oude Pannenhuis, de Groene Michel, de Vagant en de legendarische Cinderella aan de Stadswaag, die nooit sloten en waar je als een gek de pogo kon springen of kon stuiteren op geweldige Jamaicaanse dub. De Belgische punks waren hartstikke lief en ik had nog een poosje kennis aan Bie, die er gevaarlijker uitzag dan Wendy O. Williams maar altijd op fluistertoon sprak, een euvel dat vaker voorkomt bij Vlaamse maskes. Ik heb Bie nog nooit boos gezien, terwijl ik me soms best wel misdroeg. Ik zag de sinjoren eigenlijk alleen maar boos worden als Nederlanders na een nacht stappen stomdronken tegen de kathedraal en de kerken rond de Vogeltjesmarkt stonden te pissen.