Van nul naar ±88 zetels is een behoorlijke verantwoordelijkheid voor een nieuwe partij. Zeker als je ook nog ergens een groepje dubieuze bruinhemden in je gelederen hebt. Wat krijg je dan? LPF-achtige toestanden!

Kijk, daar gaat de eerste al. De inkt van de verkiezingsuitslag is nog nat, maar partijbons Frauke Petry geeft er (soort van vooraf aangekondigd) al de brui aan. Ze wil niet in de AfD-fractie in de Bondsdag, maar gaat op eigen houtje in een zetel plakken. Ze beantwoordde geen vragen, liep meteen weg en liet de Duitse media boos achter. Misschien zitten we er naast en zijn we voorbarig, omdat de rest van AfD nu met Duitse Gründlichkeit van start gaat en een vlekkeloze regeerperiode gaat doorlopen, omdat Duitsers die hun zinnen ergens op zetten nou eenmaal heel strak en secuur te werk gaan. Maar onze onderbuik rommelt in de richting van LPF-ACHTIGE ZÜSTANDEN bij een nieuwe partij die van nul naar ±88 zetels is gekatapulteerd terwijl ze zwaar onder vuur van de lügenpresse liggen (die hen niet als onderdeel van de democratie maar tegenover alle andere partijen plaatst), huizen en auto's van partijleden worden gevandaliseerd en AFA-demonstranten voor hun kantoren staan te dreigen met geweld. En dat allemaal met een leider die er een nare nazi-nostalgie over de Wehrmacht op na houdt, waardoor de partij intern verdeeld is, in een land dat roerige tijden beleeft rond de onderwerpen waar AfD voor is opgericht: de eurocrisis, de kloof tussen arm en rijk en natuurlijk de ellendige vooruitzichten vanwege de massamigratie. Oftewel. Je moet zelfs voor een Duitser over speciale gaven beschikken als je dát boeltje bij elkaar wilt houden.