Het is weekend. Er was eens een weiland. Een weiland vol met koeien. Een weiland vol met koeien en een groot hek er omheen. Het hek is heilig. Zeiden de koeien. Het hek houdt ons veilig. Zeiden de koeien. Respect het hek. Zeiden de koeien. Bertha 34 keek naar het hek. Ze hield niet van het hek. Het maakte iets in haar los. Iets rebels. Hoe langer ze er naar kijkt, en hoe langer ze luisterde naar de absolute adoratie van de andere koeien, hoe groter haar aversie tegen het hek. Fuck het hek, dacht Bertha 34. Fuck het uierneukende hek. Ze liep naar het hek. Inspecteerde het hek. Maakte een schatting. Wat ga je doen, vroeg Bertha 12. Fuck het hek, zei Bertha 34. Een golf van verbijstering trok door de koeien. Boe, zei de kudde. Boe. Tuig, zei Bertha 2. Schoft, loeide Bertha 87. Bonte Khmer, siste Bertha 19. Fuck. Het. Fucking. Hek. Antwoordde Bertha 34. Ze nam een aanloop. Ze zette af. En hopsa, ze sprong zo over hek. Dat zou verboden moeten worden, klonk er uit de kudde. Wat een hufter, weergalmde het. Asociaal! Het hek is er voor ons. Wie het hek niet respecteert is een racistische nazi. Enzovoorts. Bertha 34 had schijt. Ze stak haar middelste uier op en vertrok. Langs het hek, naar de weg. Ze keer nog één keer om. En dook toen het bos in, op weg naar het avontuur. De kudde was het er over eens dat Bertha 34 de reden is dat de maatschappij in het weiland naar de klote gaat. Toen stopte er een vrachtwagen. Een man opende het hek. Slachthuis Merg & Been, stond er op de vrachtwagen. Maar koeien kunnen niet lezen. Prettig weekend. En be nice.