Gestoffeerde retoriek

Terwijl de gezonde Hollander zich massaal op de geopende terrassen stort om een kouwe kletser naar binnen te klokken omdat de klok al lang voorbij de vijf is, bewoog deze vrouw (nemen we aan) zich per Sprinter van niks naar nergens. Gekiekt bij Utrecht Overvecht, een betonnen monument van planologie en maakbaarheid waar het licht nooit echt is gaan schijnen. "Islam is beautiful", lezen we op het linnen tasje dat er uit ziet alsof het vorig jaar nog aan een rekje van een souvenirshop in Raqqa bungelde, wachtend op een jihadtoerist die de slogan verder de wijde wereld in wilde dragen. Naar Overvecht, bijvoorbeeld. Maar laat ons niet te snel oordelen over een ingeklapte parasol die zonder eigenaar in een trein is achtergelaten. Echte schoonheid zit van binnen. Of althans. Aan de binnenkant van de gestoffeerde gevangenis. Tussen de stofnesten van een middeleeuws gedachtengoed. Ergens in een klein, stevig afgesloten kistje waarin verstikte verlichting naar adem snakt. Islam is beautiful, dat kun je alleen denken als je nog nooit van iets anders hebt geproefd.