Als ik wegga, leg ik altijd een briefje neer.
Dan weten ze waar ik ben:
ik ben naar de rotonde en weer terug.
Ik ben bramen plukken.
Ik ben aardappels lezen.
Als er aardappels worden gerooid blijven er altijd nog wel een paar liggen.
Dan ga ik er op mijn scootmobiel tussendoor.
Met een grote tas tussen mijn benen buk ik me om ze te rapen.
Ik ben metselaar en ik heb gewerkt in de bouw en de scheepvaart.
Een beroep bestaat voor mij niet.
Als ik iets veertien dagen doe, dan kan ik het.

Mijn vrouw zei: doe je de kaars beneden uit?
Toen werd ik door een golf met trap en al naar boven gesmeten.
Een buurman riep: probeer eruit te komen, want al de huizen storten al in!
Ja, probeer er maar uit te komen.
We klommen langs een buisje het dak op.
Toen kwam er een dakkapel voorbij.
Springen! riep ik.
Een buurvrouw met een kind sprong mis.

______

Het is nog maar januari. En het beste tv-programma van het jaar is nu al Het Water Komtvan Winfried Baijens. Over de watersnoodramp van februari 1953, waarbij 1836 mensen het leven lieten. Baijens is zelf Zeeuw, hij groeide op in Philippine en is in deze prachtige tv-serie wars van institutioneel randstadisme. Dat de NPO anno 2023 1953 claimt voor hun klimaatagenda, daar lachen we maar om. De verhalen van de Zeeuwmense 70 jaar na dato raken ons des te meer. Ook Zeeuw is fotografe Robin de Puy (Oude-Tonge 1986). In haar fotoboek Waters laat Robin de Puy samen met Maria Barnas de diepe sporen zien die de Watersnoodramp, nu zeventig jaar geleden, heeft achtergelaten bij overlevenden en hun (klein)kinderen. Voor het geweldige edoch hartverscheurend vervolg van het relaas van Dies van den Ouden moet u een Volkskrantje kopen. Of anders dit fotoboek van Robin de Puy en Maria Barnas. Doen.