Autogeschiedenis is mooier dan autotoekomst

Het duurt niet heel lang meer of fossielgestookte automobielen worden een relikwie uit de vervlogen eeuw BG (Before Greta). En daarmee vervagen hun verhalen. Elektrische auto's hebben wonderlijke techniek, lang leve de vooruitgang en meer van zulk duurzaam gedisclaimer. Maar één ding wat die Vroomba's niet hebben, en nooit zullen hebben, is karakter. Ze missen melancholie, elektrieke stuur-Siri's ademen geen enkele romantiek en er zal niet snel een familiegeschiedenis geschreven worden over de Nissan Leaf van een jong gezin of de eerste Audi e-tron onder de FSC-houten NIMBY-carport.

Het dichtste bij heroïek dat cilinderloze stekkerbakken komen, is de stekker die los zit bij één van hun pioniers, Elon Musk, maar het zit niet in de rijmachines stuurcomputers die van zijn lopende bitcoinbanden afrollen. Dansende vleugeldeuren en whoopy cushion effects in de stoelen: Tesla's zijn de pinnakel van postmodern speelgoed voor een generatie die alles wil, geen idee heeft waarom precies, maar sowieso geen vuile handen wil maken om het voor elkaar te krijgen. De postmoderne mores dicteren dat vuil kijken al genoeg is om op anderen je wereldbeeld te projecteren - zeker als je dat zelfgenoegzaam zoevend van achter de getinte ramen van je op rubber geschroefde reisstekker kunt doen.

Vergeef ons al dit accuzuur, we zijn hier juist voor het zondagse sentiment van de stille mijmering. Die vonden we in de video hierboven. De Dodge Challenger R/T SE 426 Hemi die daarin figureert is op weg om herinnerd te worden als one of the last of the V8's, om aan een beroemde Australische road movie te refereren. Die Interceptor van Mel Gibson heeft z'n eigen custom backstory maar laten we even bij de R/T van Godfrey Qualls blijven, want deze video is - zoals de YT-commenters in koor eisen - een volledige verfilming op het zilveren scherm waard.

Qualls was een zwarte Amerikaan met een militaire carrière als paratrooper en bij de special forces die in zijn burgerbestaan als verkeersagent in Detroit werkte maar in de avonden deelnam aan semi-legale straatraces in zijn stad, in zijn 1970 Dodge Challenger R/T die de bijnaam The Black Ghost kreeg. Zijn levensverhaal - volledig wars van woke gezever en gezuig - is gebouwd rond een originele Mopar die dankzij een bijzondere selectie vinkjes op de optielijst een van de meest unieke uitdagers van Fords pony car werd - en een legende op zichzelf. “I’d know Dad was taking the car out because starting it shook the house.” Noem ons maar oud en sentimenteel, maar autogeschiedenis is mooier dan de autotoekomst ooit zal worden.