Even een kaarsje branden, rechtop tussen de benen, voor Ewald Engelen

De Groene Amsterdammer was altijd al een nuffig linksblaadje met een hoge zelfimportantie, maar de laatste jaren, sinds ze pretenderen het internet te kunnen doorgronden door ellenlange nepnieuwsepistels te publiceren of absurdistische twitternetwerkjes te tekenen, is de geur van foie gras helemaal niet meer te harden. Blijf toch lekker met een cappuccino aan je gietijzeren bistrotafeltje over je Raamgracht staren terwijl je kunstig op je pijp knabbelt, denken wij dan altijd. Maar één man deed ons toch geregeld de webzijde van het reservaatblaadje bezoeken: Ewald Engelen. Omdat hij - in tegenstelling tot de rest van de deugzieke redactie aldaar - nog wel eens knuppels in hoenderhokken smeet, zijn eigen publiek hardlinks inhaalde en in tegenstelling tot de jammerende inktkoelies in loondienst aldaar nog wel voor de Ongehoorde Nederlander aan de onderkant van de flitsbezorgmarkt opkomt - óók als die tegen Brussel en voor Geertje Wilders kiest. Helaas: na dik dertien jaar stopt de erudiete boosmacher met columneren in het noodlijdende kunstkrantje. Maar wat een geweldig herkenbare samenvatting maakt Ewald Engelen hier van 2009 tot heden, over hoe progressivisme in dichtgetiktisme veranderde, wijze experts in zemelprofeten, politici in persvoorlichters van het eurofiele neoliberalisme en journalisten in comfortabel in hun eigen keurigheid hangende knipmessen voor ondoorzichtige en ondemocratische machten - allemaal om Wilders niet in de kaart te spelen, maar wel te kunnen vierkantemillimeteren op het narcisme van de kleine verschillen in gender, huidskleur en geslacht. Kortom: GeenStijl adviseert een stukje in De Groene.